Korkunun kaynağı bilinmezlik olarak görüldüğü için de bize bazı cevaplarla gelen bilimin korkuyu yok edip, ilahi bir inanca yer bırakmadığı düşünüldü. Oysa bilim dinle karşı karşıya gelemezdi. Bilim insanın aklındaki sorulara cevap arama yöntemiydi. Bilim bizlere mutluluk, saadet ve barışı vaat etmedi. Bir sistemin nasıl işlediğini bilmek insanın merakını giderir ancak içindeki boşluğu doldurmaya yetmez. Bilim bize neden sonuç ilişkilerini verir ve ötesiyle ilgilenmez. Hatta neden kavramının tümüne de cevap veremez. İnsan neden oluştu diye sorduğumuzda; yapıtaşlarımızı tek tek sayabilir ancak neden var edildiğimiz ve neden bu dünyada olduğumuzla ilgili bilgi vermez. Hücre keşfedileli yaklaşık 350 yıl oluyor ancak biz neden bu dünyada olduğumuzu hala bilmiyoruz.
İnsan küçükken büyük değişimlere çabuk alışır ama alıştıklarının acısı en çok yetişkin hayatını esir alırdı. Ağlarken uyumak en iyi antidepresandı şimdilik. Koşulsuz sevildiğini hissederek büyümek, ne yaparsam yapayım beni yine de severler diyebilmek ve tek bir kişiye bile olsa şımarabilmek lüks değil gereklilikti ama hiçbir duygusal gereklilik bedenin büyümesine engel teşkil etmediğinden diğerleri tarafından net olarak gözlenemezdi. Ruh eksiklikler çekse de; boy uzar, omuzlar genişlet ve sakallar büyürdü.
Erken gelen yalnızlığın çürüttüğü ruhlar birine ya da bir yerlere tutunmak için boşlukta sallanır dururdu. Tam anlamıyla dururdu bazı şeyler. Düşünme ihtiyacı, güven duygusu ya da aitlik hissi insanlık ilerlerken gerilerde bir yerde durmuştu.
Okur Takip Önerileri
