"Açık Mektup :) Seni kırmayacağım demiştim @milta :)
"Merhaba benim kalbimi görebilen can dostum Nazile Serna ;
Sen beni yokluğunun bitimsiz kederine terk edip gideli, yıllar geçmiş. Peki ben neden, daha iki gün önce Antikacılar Çarşısı'ndaki çay evimizde buluşup, şen kahkahalarımızla söyleşmişiz gibi hissediyorum ? Neden yüzünün her tatlı kıvrımı gözlerimin önünde, sesin hala
Vazgeçtim...
Affet bu gece seni sevmekten vazgeçtim...
Çünkü seni özlemeye artık tahammülüm yok. Üstelik bir gün her şeyin düzeleceğine olan inancımı da yitirdim. Ne küçücük bir ihtimal kaldı sana dair, ne de azıcık da olsa bir hayalim. Ben yalnızca seni değil, umudumu da kaybettim... Az önce sesini duymak istedim. Cesaretimi toplayıp numaranı çevirdim. Ama arama tuşuna basmaya gitmedi elim. Yalnızca 'Alo' demen bile yeterliydi, iyi olduğunu bilmek istedim sadece. Hâlâ oralarda bir yerlerde nefes aldığını bilmek iyi gelecekti.
Olmadı... Arayamadım... Sesini bile duyamadığım birini sevmek her geçen gün biraz daha yormaya başladı beni. Bu yüzden bir kere duyup bir daha özlemektense, hiç aramayıp böylece unutmayı seçtim...
Affet bu gece seni sevmekten vazgeçtim...
İsterdim ki şuan seni bu kadar anmışken, kulakların çınlasın ve hatırla beni. Ara... Seni içimde tam öldürmek üzereyken suç üstü yap bana. Yalandan da olsa hâlimi, hatrımı sor. İstersen sus, hiç konuşma. Ama orada bir yerlederde olduğunu, arada da olsa aklına geldiğimi belli et. En çok şuan ihtiyacım var sana. En çok şuan sarılmanı istiyorum. Sevme beni inan bana bunun da hiç bir önemi yok ama bir zamanlar hiç sevmemişsin gibi davranman üzüyor beni. Buna tahammül edemiyorum. Çünkü bunu hiç hak etmedim...
Affet bu gece seni sevmekten vazgeçtim...
Alışmak Öldürüyor
Yüreğimi kara bulutlar kaplamış sanki
Bedenimde her an bir öfke fırtınası kopacak
Gözyaşlarım yağmur damlaları misali yağacak
Ve ben sensizlikle öylece sırılsıklam olucakmışım gibi
Nasıl anlatsam ki sana
Umudun tükenişini, çaresizliği, yaşarken ölmeyi
Hangi dizelerden kelimeler çalıp birleştirsem
Sensizliği anlatan hangi devrik
“Çok sevdiğin ama geri döndüremeyeceğin kişiler, her hatırladığında seni tekrar tekrar terkeder.” diyor Tolstoy. İyi bir hafıza, en büyük cehennemdir. Bunu, unutmayı beceremeyenler iyi bilir.
Ürperti
Terli geçen gecelerin yolunda kesildi nefesim,
şanslıyım ki sözlerim hâlâ kendi elimde,
avucumda
ve hâlâ titriyor kalbin
fakat ben miyim geceye abanarak
göz çukurlarının içine dolan sancı,
bensem ruhunu ayyuka çıkaran,
gece cini gibi kalbine aşk şarkıları fısıldayan,
korkma korkutmaktan korkunun sessizliğini,
bensem yabana atan olancanın
Hatırlamak seni ne korkunç,
Ne korkunç ki,
Unutmayı çağrıştırıyor bana.
Farkında bile değilsin oysa.
Her an biraz biraz içimde tükendiğinin.
Ahmet Ekinci
Bir Yazı
Şimdi ne yap biliyor musun?
Unut.
Her şeyi, herkesi unut.
Seni seveni, senden nefret edeni, sana tapanı, seni öldürmek isteyeni, sana en çok bağlı olanı, seni hiç benimsemeyeni, seni delice seveni, seni deli gibi kıskananı... herkesi unut.
Özgür bırak insanları.
Özgür bırak ruhunu.
Özgür bırak duygularını.
Her şeyi olduğu gibi kabul et.
Bugün günlerden eskiler, yine. Unutmayı çok deniyorum. Hayatım boyunca hep denedim. Fakat unutmak diye bir şey sahiden var mı? Bilmiyorum. Nasıl unutulur iyilikler, kötülükler, anılar, acılar... Böyle bir güce kim sahip ki. Öyle kolay değil işte. İnsan yaşadıklarını unutamıyor. Mesele kişiler değil, mesele; o kişilerden arta kalanlar. Mesele;