yüzümü yere döndürdüğünü mesela. kahkahamın üstüne elini indirdiğini. artık böyleyim derken ne olmadığımı. sıfırla yüz arasında kaç şiddette ağrıdığımı. çocukken hiç ağlamadığımı. bak böyle bilip unuttuğun ne varsa aldım göğsüme yamaladım. ne büyük kalbim varmış allahım üst üste koyarken yıkılanların altından hep sağ çıkıyorum. sana bunları yazarken ayaklarımdaki kış mı ellerimdeki bahar mı haklı bilmiyorum. bunlar artık senin yolunun kenarındaki çiçekler değil. içini geçirdiğin güzel kız çocuğu değil yüzüm. bu odanın masası yok. senin kelimelerinin kazması küreği var. gömüldüm.
aslı serin
ben yediğim tokadın izini bile seviyorum böyle avcumun içiyle. sana bunca kırığın içinden sapasağlammış gibi gülümsemenin annelikten başka bir adı varsa söyle. ne yana delireceğimi şaşırdım. ağladım güldüm sonra daha çok güldüm daha sessiz ağladım. ben dünyanın en güzel kuyusunun dibinde güneşsiz büyümüşüm senin ayakkabın benim üstüme basacak. böyledir çünkü. kabullendim.
aslı serin
insanın yüzüne bir el uzanınca başını oraya yatırması sayfalarca sürüyormuş. anlamak böyle bir şey. anlaşılmak böyle bir şey. sessizce dökülmek.
aslı serin
bütün
güneşlerin ve yağmurların mevsimlerini değiştirdim
gönlümde,
artık,
yazlarım daha serin,
kışlarım daha sıcak olacak.
BURSA’DA ZAMAN
Bursa’da bir eski cami avlusu,
Küçük şadırvanda şakırdayan su;
Orhan zamanından kalma bir duvar…
Onunla bir yaşta ihtiyar çınar
Eliyor dört yana sakin bir günü.
Bir rüyadan arta kalmanın hüznü
İçinde gülüyor bana derinden.