Gülünç
Utançla gözyaşlarım suratımdan kayıyor ve enseme intikal etmiş baş ağrılarım, doymaz bir arayışa sokuyor beni... tereddüt ediyorum kendimden, yoksa bir hapsi mi yaşamıştım tüm hayatım boyunca... bir çocuk büyüttüm içimde, ta ki, nefret ve hınçla doğrulmasını sağlayana kadar; belime apansız bir bıçak sokuyor, dayanamıyorum!.. Nedir bu karanlık deryanın derdi, nedir beni içten içe kemiren duyguların derdi, nedir bu sokaklarda serserice dolaşmak isteyen bedenimin derdi. Yıllarca gasbolmuşum, titriyor ve ağlıyorum burada, umutlarını ak ve pak tutan hiç kimseniz yok mu? Yok mu burada bizleri çekip bataklıktan kurtaracak, ey... yok mudur bu bataklığı kökünden kurutacak. Tedirgin bir yalnızlık söküyor yine, doğan şafaklarla etime, kemiğime. Düşlüyorum, annemi, babamı ve sokaklarda ölen kardeşlerimi... damarlarıma bir sızı çöküyor, günden boşalan karanlık; ansızın bedenimle birleşmiş halde. İşte bu, işte bu acı ve işte bu şakaklara dayanan gerçeklik; işte, geliyor olmalı ölümüm... soğuktan diş takırdatıyorum ama ne çare, bir kâbusu yaşıyorum hâlâ... Suskunlaşan bu prangalar, bir şeyler anlatmak istiyor artık... ne, ne anlatıyorsunuz sesli söyleyin! Bir çocuğu sessiz bırakmayın lütfen, lütfen!.. Zehir oldu yaşam, ben bu hayatı anlar anlamaz içimde, bir sessiz deprem sarstı tüm sevdiklerimi; çılgınlık, nehir gibi çağlarken içimizde! Tank, tüfek ve çıplanmış bıçaklar; seni, beni birbirimizden ayırdılar. Tamam, susun artık konuşmayın taş duvarlar, niyetinizi anladım dostlarım; boyalar altından gülümsüyorsunuz... ahmağın acılarına da bir bak, nasıl da kıvranıyor!
Hayat nehir gibidir; kimi zaman coşkun, kimi zaman kurak ve kimi zaman sessiz sakin. Özetle yaşanacak olanlar yaşanır önemli olan neyi nasıl yaşanmasına çizdiğin yol gösterecektir.
Ruh Günlükleri
Beni bulduğunda mağlup bir haldeydim hayata karşı. Bombalanmış bir yüreğin parçaları vardı etrafta. Ama yine de herşeye rağmen kendimi iyileştirmeye çalışıyordum. Maziden arta kalan ne varsa, toplayıp bir bohça gibi sırtıma kurtulmaya çalışıyordum.
Bir umut vardı hep içimde biliyordum. Kanadı kırık bir kuşun, özlem duyduğu mavilikleri bekleyişi
Göz kapaklarım, kurşun ağırlığında, kapanmak için sabırsızlanıyor. Albayım, ruhum yorgun, bedenim bitkin. Bir uykuya dalmak istiyorum, belki yüzyıllar sürecek bir uykuya...
Uykunun kollarında, belki unuturum bu anlamsız varoluşu. Belki kaybolurum sisli bir rüyada, belki de hiç uyanmam.
Uyku, bir sığınak gibi, karanlık ve sessiz bir sığınak.
Düşüncelerden, kederden, pişmanlıklardan uzak bir sığınak.
Uyku, bir nehir gibi, beni bilinmeyene taşıyacak bir nehir. Belki de o bilinmeyen de aradığım huzuru bulacağım.
Uyku, bir ölüm gibi, soğuk ve karanlık bir ölüm. Belki de o ölümde, sonsuza dek dinlenebileceğim.
Albayım, uyumak istiyorum, bir yüzyıl belki de daha fazla. Belki de uyandığımda, dünya bambaşka bir yer olacak. Belki de ben bambaşka bir insan olacağım.
Canım uyumak istiyor albayım. Bi uyusam... Yüzyıllar sürse... Kalktığımda huzur bulsam...
Sizler, tüm umutları kesilmiş insanlarsınız! Sizler, dört duvar arasına mahkûm olmuş insanlarsınız! Sizler... sizler, dışarıda ve içeride hiçbir işe yaramaz, dünyaya yalnızca gün saymaya gelmiş zavallı insanlarsınız! İşte buraya bir silah koyuyorum, işte umutlarınız ve yaşamınızı kısıtlayacak, birinizi daha hayattan silebilecek gerçeklik; bunu
Bazen kendimi istemsizce fantastik bir dünyada imgeliyorum. Orada bir serüvenin baş kahramanıyım. Fakat ayağımı inciten taş parçasından beni tüm karanlığıyla efsunlayan büyücüye dek her şey serüvenin baş kahramanına etki ediyor. Öyle ki, bazen ayağımı yakan bir ısırgan otu, bazense insafına kaldığım büyücünün yolumu kaybetmeme sebep olan etkisi
Tutununca, kaybeder kanadını yerde kuş
Yağmurun acısını ne bilir toprakta gül
Hangi yıldız kayar da kanatmaz gökyüzünü
Gene can veriyoruz derin bir rüyada biz
Veda Zamanı
Etraf sessiz,
Ağaçlar durgun, rüzgârlar suskun...
Bekliyor herkes ritmik bir saat tiktakları ile
Bir nefesin daha tükenişini,
Boşlukta yitişini, umutsuzca.
Belki olması gerekendir
Kabul edemediğimiz bu yok oluş.
Ama olmuyor.