ellerinde gezdire gezdire çizgileri artık
silinmeye yüz tutmuş bir kapı anahtarı gibi,
anlatacak kimse bulamadığında karşısına oturup
dertleştiğin artık yaşamayan sevgili bir anı gibi.
Bir fotoğraf kalacaksa bizden, biri ona baktığında
bizi birbirimize aşılayan ikiz duyarlığımızı görsün
Sözün örtüsünü açıp eylemi çıkarmak için ışığa
her adımda sınavdan geçiren alınyazımızı görsün
Yıkımın çarkı kırılsın da acıdan arınsın diye dünya
onca çileye sabırla direnip kafa tutmamızı görsün
Boğulan bir çığlık mı var zindan duvarları ardında
kimse duymasa bile bizim duyacağımızı görsün
Sessizliğe bürünse ortalık, herkes susacak olsa
yine de kısılmayan bir sesle konuşan ağzımızı görsün
Biri baktığında sevgilim bizden kalacak o fotoğrafa
her sevinci bir hasatta devşirip yaşadığımızı görsün
Yaşamın ürettiği sevinç ömrümüzün hasadıyla buluşunca
birbirimizin yüzünde bir yıldıza baktığımızı görsün
Bu sevdalı buluşmadan bir görüntü yansırsa yarına
ona bakan yalnız bizi değil, bizde ışıyan o yıldızı görsün
tıpkı üstüne basıldıkça yeniden kanaması yaralı bir karanfilin
Konuşandan sökülüp alınmış sesi
yürüyene bir tek acının yolu açık
Ağıtlar soğutabiliyor ancak yüreği
gözyaşına bir tek yanıt var o da ıssızlık
Günün terini akşamın serinliğiyle
kurutanlara yine yok soluklanma zamanı
yarına bir selam, kızıllığı yıllar sonra da ışıyacak yıldızdan
El ele tutuştuk sevgilim, bizi de sınadı bilenmiş orağıyla
emek kardeşliğinin rüzgarı bir daha eksilmedi alnımızdan
hiç karşılaşmadığın bir çocuk için bile
gözyaşı dökecek kadar yüreğindeyse yeryüzü.
seni en iyi anladığım dil
en iyi anlattığım dil kendimi
oysa bir yay gibi üstüne basıldıkça dünyayı bile titretecek kadar gergindir suskunluk.
Kim değiştirebilir kulağıma fısıldayan soluğunu,
Kim öğretecekti yan yana gelmek için bize
yolun da eylem olduğunu, her eylemin
bir heceden yola çıkmak olduğunu öbür heceye?
geçmişten bugüne Pir Sultan'ın, Nazım'ın taşıdığı gibi
yaşananı ne zaman duyacak, duyuracak tanıklığınız?
Öyleyse yetmiyor sevgilim aşmaya bu tecriti
yine şiirde kalıyor şiirle haykırdığımız
Duyalım istemiyorlar sürgündeki köyleri
damlar hala yerle bir, ocaklar yıkık
İstemiyorlar kalan külü görmemizi
duman hala tütüyor, bütün tarlalar yanık
yeni bir sayfayı çevirir gibi
birbirimize döndüğümüzde yüzümüzü
nelere yeniden kavuştuk göreceğiz
Sayfa 52Kitabı okudu