Bir sabah kalkıp aynanın karşısına geçtiğimizde, yıpranmış ve yaşlanmış yüzümüze sanki her zaman öyleymiş gibi bakacağız. Zaman usul usul alıştıracak bizi. Günler hiç geçmiyormuş gibi, ağaçlar yapraklarını henüz dökmemiş, o en sevdiğimiz bayramlığımız daha küçülmemiş,kalbimiz hala çocuk,lakin koşmaya gayretimiz yokmuş gibi yaşayacağız.
Unutacağız!
Dünü, bugünü ve yarını zihninizden atacağız. Gönlümüze ağır gelen şu günlerin hepsini maziye bırakacağız.
Keşkeler kafilesi gelecek sonra kapımıza.
Keşke sevdiklerimiz ile daha çok vakit geçirseydik.
Keşke o gün o insanın kalbini incitmeseydik.
Daha çok okusaydık.
Daha çok gezseydik.
Sevseydik.
Sevginin ayıplandığı şu çağda, tüm ömrümüzü sevda üzerinde demleseydik.
Gidebilseydik.
Allah'a yürümekten çok, koşabilseydik.
Keşke o günlere geri dönüp, bugünlere hiç gelmeseydik.
Sayıklayıp dururken azalan ömrümüzden bir gün daha geçecek. Ne kadar çok diretsek de son pişmanlık fayda etmeyecek.
Geceyi kucaklayıp sabaha yenileceğiz.
Gülü sevip dikenine katlanmayacağız.
Karanlık saydığımız bu günleri, o gün mum ile arayacağız. Ne yaparsak yapalım zamanı durduramayacağımızı unutmayalım olur mu?
İnsan olmaktan çok,insanlığa layık olmak için yaşayalım.
Sevelim,sevilelim,gülelim,ağlayalım.
Bugün sulayacağımız çiçeği yarına bırakmayalım.
"Bana göre, Sevgiyi türlerine ayırmak istiyorsak, sevdiğimiz şeye verdiğimiz değeri kendimize verdiğimiz değerle karşılaştırarak ayırmamız daha mantıklı olur. Çünkü sevdiğimiz nesneye kendimizden daha az değer verdiğimizde, bununadı sadece Eğilim, yani salt İyi niyet olur; ona kendimize verdiğimiz kadar değer verdiğimizde, bunun adı Dostluk olur; kendimizden daha fazla değer verdiğimizde de, bunun adına Adama denebilir."
sayfa: 89
Duygular Ya Da Ruh Halleri
Genelde yaşadığımız acıların altında, en sevdiğimiz insanların imzası vardır.
Paul Auster
Hani bazı anlar olur ya, insana kendi bile fazla gelir. Kimseyi görmek, konuşmak istemez. Kimseye tahammül edemez. Oysaki tüm canlıları, insanlar da dahil seviyordur. Fakat hayat öyle şeyler yaşatır, öyle boşluklarda bırakır ki insanı, an gelir o çok sevdiğimiz insanlara bile tahammül edemez oluruz.
Tercihlerden pişman olmayıp, düze çıktığımız gün; huzurlu bir tebessümle yine sevdiğimiz müzikleri dinleyeceğiz.
Sevdiğimiz insanların hayatımıza dâhil olmasını isteriz,müdahil değil. Sınır koymak burada başlıyor; aynı kök farklı sıfatlar.
Birgün sevdiğimiz insanlar yanımızda olmayacak . Her şeyi son kez yaşıyormuş gibi hazır olalım…
Günaydın
Ne garip değil mi? Sevdiğimiz insanın her yalanında bir doğru,sevmediğimiz insanın her doğrusunda bir yalan ararız.
Fyodor Dostoyevski