Dünyada her zaman aynı kalan hiçbir şey bulamadığım ve şahsen kendime yargılarımı daha beter değil, gitgide daha kusursuz kılma sözü verdiğim için eskiden iyi saydığım bir şeyi o artık iyi olmaktan çıktıktan ya da ben onu artık iyi bulmayı kestikten sonra hala iyi olarak görmeye kendimi mecbur hissedersem sağduyuya karşı büyük bir suç işlemiş olduğumu düşünecektim.
İlle de elden çıkıp gidecek olan çıkıp gider elden, bizim olan bizde kalır, çünkü her şey kavrayış gücümüzü aşan ve bizim görünürde çelişki içinde bulunduğumuz yasalar uyarınca gerçekleşir.
Bazen alıp başını gitmenin verdiği huzuru hiçbir şey veremiyor desem... Hiçkimsenin olmadığının farkında da olsan kendini hiçkimselerin içine atmak belki de... Belki de huzur veren budur kendinin bir toz tanesi kadar önemsiz bir kar tanesi kadar da benzersiz olduğunu bilmek...
Bu da öylesine günlerden biri işte, her bir değerli gün gibi öylesine...
Ederlezi🐦🌿🌸
open.spotify.com/track/1pAEvxTb8...
Bir karadeliğin uzağından geçerseniz belki rotanız ona doğru sapar ama içine düşmeyebilirsiniz. Ama ona çok yakınsanız sarmal bir rota izleyerek içine düşebilirsiniz. Böyle iki sonucu birbirinden ayıran kritik mesafe, olay ufkudur. Olay ufkunun içindeki her şey, ışık bile karadeliğe düşmeye mahkûmdur.Bize olan da bu. Hepimiz fizik kurallarına tabiyiz.