"Kapısı ve anahtarı olmayan bir kafeste yaşıyor gibiyim. Ve kimseye beni buradan nasıl çıkaracağını anlatamıyorum..."
Kelimeler kar taneleri gibi etrafımda uçuşuyor. Her biri narin ve eşsiz, yere düşmeden avucumda eriyip gidiyor.
"Düşüncelerin kelimelere ihtiyacı vardır, kelimelerinse sese..."
Ama insanlar birbirlerinin içini göremezler. İnsanların görebildiği renktir.
Bugun giydiği tişörtte "Sen bunu okurken kafanın içindeki o küçük sesin duraksamasını çok seviyorum" yazıyor. Hahha.
"Tebrik kartlarındaki sloganlar gibi olsun istemezdim ama bence nefreti ortadan kaldıracak tek şey sevgi, " deyiveriyorum.
Eminim ki tüm bu insanlar kelimelerin gücünün farkında değildi. Oysa ben farkındaydım.
Düşüncelerin kelimelere ihtiyacı vardır. Kelimelerin de sese.
Bazen kimsenin bilmediği sadece senin bildiğin bir şeyin olması güzeldir.
“Vücudunun nasıl göründüğü ile beyninin nasıl çalıştığı arasında bir bağlantı yoktur! Aynaya baktığında bunu anlıyor olman lazım!”
“Uçabilsen ne yapardın?”
“Gitmeye korkardım.”
“Düşmekten mi korkardın?”
“Hayır. Çok iyi hissettirmesinden ve sonra uçup gitmekten.”
Bu arada bu kelimeden nefret ediyorum. Özürlü.