Sharon M. Draper

Hemen hemen tüm incelemelerimi spoiler (TDK umarım spoilerden daha güçlü bir kelime bulur) vermeden yapmaya çalışıyorum. Kitabımız bizlere çoğu zaman unuttuğumuz şeyi, empatiyi, hatırlatıyor. Otobiyografik hikaye olduğunu söyleyebilirim. Bir oturuşta bitirilecek, okunmadığı zaman size çok şey kaybettirecek bir eser. Timaş yayınları yükselişte olan bir yayınevi. Kapak tasarım, punto, dizgi muhteşem. Editör gerçekten çok başarılı. Bir de şunu söylemeliyim ki, kitabın başından sonuna kadar 100 ml göz yaşı dökmüşümdür (: ve yer yer gözyaşlarıyla birlikte sizleri güldürebilir.

Ayrıca sizlere önerim ağır kitaplardan sonra bu kitabı okumanız. Art arda ağır kitaplar okumanız sizi okumaktan alıkoyabilir. Aralara şiir, hikaye, biyografi, otobiyografi koymanız zihninizi dinlendirir. Ve bir sonraki "Tutunamayanlar" a tutunabilirsiniz (:
10/10 puanım. 48 ödüllü ve New-york Times Bestseller damgalı oluşu sizi şaşırtmasın. (:

~~Keyifle okuyunuz-Kitapla kalınız~~

Sınavlardan mı, yoksa nasıl geçeceğine karar veremeyen şu bahar havasından mı bilemiyorum ama bir türlü elime kitap alamadım geçtiğimiz ay. Okumam gereken kitaplardaki 'gereklilik' eki de sanırım kitaplardan da siteden de iyice uzaklaşmama neden oldu... Neyse efendim kardeşimin 'abla bunu okusana' diye önüme koyduğu kitapla bu 'okuyamama' haline son verdiğimi düşünüyorum...

Kitaba gelirsek... Çocuk kitaplarının naifliğini ve çocukların dünyasındaki o hassas ve narin gücün bașarabildiklerini okumayı seviyorum.

Kitapta konumuz 'engeller'...

Melody engelli vücuduna hapsolmuş 11 yaşında bir çocuk. Fakat zihni, algıları ve düşünceleri sonuna kadar sağlıklı ve gelişmiş.

Bence kitapta asıl anlatılan, Melody'nin engelleri değil, bizim sözde 'normal' olanların engelleri... Kendini aşamayan egomuz, ön yargılarımızın set kurduğu o yüksek duvarlar, 'normal'e olan o takıntılı halimiz... Bütün bu engellerin bize neler kaybettirdiğini anlatıyor aslında kitap...

Melody' nin anlatamadıkları değil aslında konu, bizim yani 'normallerin' anlayamadıkları... Parlak bir zihnin önüne koyduğumuz çürümüş ve kokmuş duvarlardan ibaret aslında her şey...

Melody'nin seslerin rengini görebilen o muhteşem zekasını görememek bizim suçumuz, onun fotografik hafızasını fark edememek, fark edildiğinde ise bedensel engeli yüzünden 'hak etmediğini', bu sosyal düzene ait olmadığını düşünme gafletine düşmek bizim ayıbımız...

Hareket bile edemediğiniz bir hücrede, ses geçirmeyen duvarlar eşliğinde yaşamaya çalıştığınızı hayal edin. Ya da ölü zannedilerek mezara gömüldüğünüzü... Melody tam olarak bunları yaşıyordu. Işlevsiz bedenin ardında, çığlık atan bir zihni vardı. Ve o her şeye rağmen o çığlıkları duyurabildi.

Kaçımız bu kadar güçlü olabilir? O mezarda nefes almayı başarabilir?

Melody başardı. Fakat acıklı kısmı buna bile katlanamayanlar oldu. Sosyal olarak onlarla aynı yerde bulunmak istemeyenler oldu. Ya da ikiyüzlülükle bundan prim kazanmaya çalışanlar. Farklılaștıranlar. Kameralara oynayanlar... Oluyor. Olacak. Melody'ler o kadar çok ki... Anlamayı beceremediğimiz o kadar çok Melody var ki... O kadar çok kaybımız, ayıbımız... Ön yargılarımız... Oysa onlardan öğrenecek ne çok şeyimiz var...

Onun gibiler işleyen beyinlerini, işlevsiz vücutlarında yaşatmaya çalışırken, bizim tarafta çürümüş insanlığının üstüne işleyen bir deri kılıfı geçirenler var... Maalesef...

İçimde bir yerlere dokunan bir kitaptı. Kimi yerlerde kendimden utandım. Sinirlendim, kızdım, duygulandım... Bir kaç saatliğine Melody'nin ses geçirmeyen duvarlarında ona eşlik ettim. Ve asla onun kadar güçlü olamayacağımı anladım.

Bir çocuk kitabı, fakat büyük küçük bu konuda farkındalık kazanmak adına, kendi engellerimizi fark etmek adına çok güzel bir kitap olduğunu düşünüyorum.

Melody...Aslında bir çok çocuğun sesi olmuş bu kitapta.Farklılıkların kolayca engel diye tanımlandığı bir gezegende Melody gibi keşfedilmeyi bekleyen binlerce çocuğu gözden kolayca kaçırabiliyoruz.Bedensel farklılıklara engel diyoruz onların beyninde olup biten muhteşemlikleri bilmeden.Sahi kim belirliyordu şu engelli kriterlerini?"Şimdiye kadar tek kelime konuşmadım .Neredeyse on bir yaşındayım."diyor Melody ve bence yanılıyor.O konuşuyordu tek sorun onu anlamak isteyen kimse yoktu.

Samimi,sıcak ve olabildiğine cesur bir kızın hikayesi.Etrafımızdaki olaylara ve kişilere başka bir gözle bakmanızı sağlayacağını düşünüyorum.Aslında hepimizin birer engelli adayı olarak okuması gereken bir hikaye bence.

Melody... her cocuk özeldir.
Ama bazi cocuklar daha başka özel. Hayatımızdan ne çok şikayet ediyoruz. Hiç birşey bizi memnun etmiyor, mutlu olamıyoruz. Mutlu olabilmek için her yolu deniyoruz. Bitmek bilmez hırslarımız var, hedeflerimiz var ve en önemlisi umutlarımız var. Görüyoruz, yürüyoruz, konuşuyoruz, birbirimiz hakkındaki fikirleri dile getiyoruz, zorumuza giden durumlarda gerekli cevabı verebiliyoruz. Bunları yapabilmek ne büyük şans! Melody beyin hasarından konuşmuyor, kendi başına yemek yiyemiyor, kendi başına tuvalete gidemiyor, koşamıyor, yürüyemiyor ama ustun zekalı. Zekası bile ona bir engel. Hayatta herşeye dair mutlu olmak, azimli olmak, başarmak ve farklılıklara rağmen engelleri aşmak. Her birimiz bir Melody olabilsek... her satırında yüreğim sızladı, keyifle okudum. Bitmesini hic istemedim. 11 yaşına kadar değilde, son nefesine kadar onunla olmak, başarılarını zevkle okumak isterdim.

Bu kitap her evde her kitaplıkta bulunmalı...

Büyük bir hevesle okuduğum ve okumaktan keyif aldigim,zaman zaman gülümseten zaman zaman huzunlendiren bir hikaye. Küçük kahramanimizin ne kadar güçlü olduğunu gördükçe neleri başarabilecek kapasiteye sahip olduğumuzu fark ediyoruz. İnsanda empati yapabilmenin kapılarını aralayan bir yaşam öyküsü,başarı hikâyesi.Melody'i sevmemek elde değil, hatta yanaklarını sıkıp onu öyle sevmek geliyor insanın içinden tanıdıkça. Okunması kolay ve gerekli bir kitap kanimca. İyi okumalar.

Merhaba!
Ben Melody.
Neredeyse on bir yaşındayım ve şimdiye kadar tek kelime konuşmadım...
Çünkü özel bir insanım ben...

Ve sevgili büyüklerim...
İnanın bu benim müziğim, sadece ritmimi hissedin...

Stephen Hawking’i tanıyor musunuz?
Hıh!
Ben onun çocuk versiyonuyum... Beni merak ettiniz mi şimdi? Anlatıcaklarım sizi üzmesin lütfen ben iç dünyamda kimse bana laf söylemediği sürece mutluyum....

Şöyle ki; annenize ve babanıza onları ne kadar çok sevdiğini hiç söylememiş olmanın nasıl üzücü olduğunu tahmin edebilir misiniz?
Hatta onlarla doğrudan konuşamadığınızı?
Evet doğrudan hiç bir zaman konuşamadım ben... Taa ki benim durumundakiler için üretilmiş yeni bilgisayarım Medi-Talker’ı bulana kadar. Onların gözünün içine bakıp bilgisayar sayesinde onları sevdiğimi söyledim... İnanılır gibi değil...

Biliyor musunuz? Halinize şükretmelisiniz...
Bazen düşünüyorum da keşke bende trip atacak kadar vücuduma hakim olabilsem...
Ya da arkadaşlarımı okulda defterlerine bir takım Notlar alırken görüyorum, ah! Ne muazzam, aynı şeyi yapmayı o kadar çok isterdim ki..!
Ama ben tekerlekli sandalyeye bağlıyım ve sadece parmak uçlarımı kullanabiliyorum...
Ah! Hayır hepinizin bildiği gibi bana acımanız isteyeceğim son şey olur!
Hem benim melek gibi bir annem, Süpermen gibi bir babam var! Onları çok seviyorum ve çok mutluyum.

Sevgili büyüklerim!
Size başımdan geçen bir yaramazlık anımı anlatmak istiyorum. Tabi ki her çocuk gibi bende biraz yaramazlık yapıyorum...
Öğretmenim bir keresinde beni ve arkadışımı sesli güldük diye “sus” işareti yaparak uyardı, bu çook güzel bir duyguydu inanın ki kendimi diğer çocuklar gibi hissettim...

Medi-Talker bilgisayar benim hep elim ayağım, konuşamadığım ağzım dilim oldu. Ne iyi yapmışlar böyle bilgisayarlar icat etmekle. İlk Medi-Talkerla tanıştığımda hissettiğimi size nasıl anlatsam acaba?
Mmmmm...
Kapınızın önünde son model kırmızı bir Mercedes hayal edin ve artık işe o arabayla daha konforlu ve en önemlisi daha havalı olarak gittiğinizi düşünün ..
Hayal ettiniz mi?
Hıh!
İşte tekerlekli sandalyeme yerleştirilen bilgisayarla sizin hissettiğiniz o duygunun kat kat fazlasını hissettim. Tam bir Stephen Hawking’dim, çok havalı...

Eğer kitabımı okursanız ne kadar zeki bir kız olduğumu ve bilgi yarışması maceralarımı okuyacaksınız... Şimdilik hoşçakalın...

İnsan ara sıra hayata böyle başka pencereden baktıran kitaplar okumalı. Farkına varmadığımız değerlerimizi görmeli şükretmeliyiz bence. Mesela ben çok şanssız bir insanım ve çoğu zaman bu durumu büyük bir isyana dönüştürürüm. İnsanların mücadele ettiği şeylerin büyüklüğünü görünce şanssızlığın mücadele kelimesiyle yan yana bile gelemeyeceğini fark ediyorum. Neden bu yanlışı tekrarlıyoruz? Gözümüzde büyüttüğümüz kadar büyük sorunlarımız olmadığını neden bir türlü anlayamıyoruz ve neden bu kadar basit sorunlarla başa çıkmak zor geliyor? Ben hayatımdaki bu döngüye bir çözüm bulamıyorum o nedenle bu tarz kitaplar bana iyi geliyor. Birçoğumuzun benzer durumlar yaşadığını düşündüğüm için böyle bir giriş yaptım. Yine hassas kalbimi hüzünlendiren bir kitap oldu.

Gençlik kitabı olduğu için sade ve anlaşılır bir dili var. Tanıtımında da belirtildiği üzere beyin felci yüzünden konuşamayan, yürüyemeyen ve tekerlekli sandalyeye mahkum Melody adında bir kızın 11 yaşına kadar olan hayatından bir kesit. Ama çok zeki bir kızımızdan bahsediyoruz. İçinde seslere dönüşmesini bekleyen binlerce kelime var. Melody'nin içindeki bu kelimelerin yoğunluğu ve dışa vuramayışı insanı son derece etkiliyor. Bizim için mümkünken sevdiklerimize içimizden gelenleri söylemiyoruz bile... Oysa birileri içindekileri dile getirebilmek için hayatından bile vazgeçebilir. Sevdiklerimize içimizden geldiği gibi sarılıp öpüp koklamıyoruz... Gerçekten hayattan çok şey kaçırıyoruz!
Kısacası okurken kendinizi karakterin ruh haline göre şekillendirebileceğiniz bir kitap. Son olarak yazara zaten diyecek sözüm yok kesinlikle konuya ve yazmaya hâkim bir isim. Birçok öğretmenin de öğrencilerine önerdiği bir kitap. Tavsiye ederim. Keyifli Okumalar :)

En sevdiğim kitaplar arasına girmiş bir kitap.Günlerce bu kitap hakkında düşündüm, durdum.Gerçekten şöyle bir düşünün beyin felçi geçirdiğinizi ve bir asla konuşamayacağınızı ,fiziksel aktivitelere katılamayacağını,dans edemeyeceğinizi, hep her zaman her bir dakika bunları ve daha fazlasını yapamayacağınızı düşünün bir...Hayat ne kadar sıkıcı olurdu. Kusurlarınızın ÇOK BÜYÜK olduğunuzu düşünüyorsanız bence bu düşünceden hemen vazgeçin çünkü daha kötü durumda olanlar var. Sağlığı yerinde olmayan herkese baş sağlığı dilerim...