Sharon M. Draper

Öncelikle ifade etmeliyim ki, kitapla ilgili ne yazarsam yazayım duygu ve düşüncelerim eksik kalacak. Öğrencimle kitap etkileşimi sayesinde okuduğum kitabı okumakta geç kalmışım...

Kitabın içeriğinden bahsetmeyeceğim size. Belki de en son söylenilecek sözü en başta ifade etmeliyim.

MEB hazırladığı kitaplardan birine -saçma sapan bir bir sürü içerik yerine- bu kitabı/kitapları içerik alarak okutmalı. Hem de her yaş grubu öğrenciye. Sadece öğrencilere değil, özel eğitim öğretmenlerine, sınıf öğretmenlerine ve tüm branşlardaki öğretmenlere. Hatta özel eğitimcilere ve sınıf öğretmenlerine bu tür kitaplar okutularak bitirme tezi istenmeli. Çünkü her düzeydeki öğrencide varolabilecek ışığı ilk keşfetmesi gerekenler bu gruptaki eğitimciler. Kim bilir belki bir hayatın aydınlanmasına vesile olunur.

Her çocuk/birey özeldir ve eğitimde hiç bir birey feda edilemez...

Sharon Draper, sayfalar boyunca akıp giden bir dille,
Serebral Palsi hastası Melodoy'nin hayatını size yaşatacak.

"Hepimizin engelleri var. Seninki nedir?"
İyi okumalar.

Hemen hemen tüm incelemelerimi spoiler (TDK umarım spoilerden daha güçlü bir kelime bulur) vermeden yapmaya çalışıyorum. Kitabımız bizlere çoğu zaman unuttuğumuz şeyi, empatiyi, hatırlatıyor. Otobiyografik hikaye olduğunu söyleyebilirim. Bir oturuşta bitirilecek, okunmadığı zaman size çok şey kaybettirecek bir eser. Timaş yayınları yükselişte olan bir yayınevi. Kapak tasarım, punto, dizgi muhteşem. Editör gerçekten çok başarılı. Bir de şunu söylemeliyim ki, kitabın başından sonuna kadar 100 ml göz yaşı dökmüşümdür (: ve yer yer gözyaşlarıyla birlikte sizleri güldürebilir.

Ayrıca sizlere önerim ağır kitaplardan sonra bu kitabı okumanız. Art arda ağır kitaplar okumanız sizi okumaktan alıkoyabilir. Aralara şiir, hikaye, biyografi, otobiyografi koymanız zihninizi dinlendirir. Ve bir sonraki "Tutunamayanlar" a tutunabilirsiniz (:
10/10 puanım. 48 ödüllü ve New-york Times Bestseller damgalı oluşu sizi şaşırtmasın. (:

~~Keyifle okuyunuz-Kitapla kalınız~~

Her birey farklıdır.
Farklılıklar güzeldir.
Gidilecek yer aynı olsa bile herkes aynı yolu kullanmak zorunda değildir..

Dışarıdan bakan gözler için pembe tekerlekli sandalyede, sıradan bir kız çocuğu gibi görünen ancak bunun çok ötesinde sıradanlıkla alakası olmayan çok zeki bir kızın hikayesi..

Melody on bir yaşında. Konuşamıyor ve yürüyemiyor. Bedeninin kontrolü her zaman onun elinde değil ne yazık ki. Kolları ve bacakları onun denetiminde olmadan aniden hareket edebiliyor. Bu hareketlilik, istemli davranışlara geldiğinde ise kendini gösteremiyor. Denetiminde olan bedensel haraketleri oldukça kısıtlı. Vücudu, sadece tekerlekli sandalyesini hareket ettirme, kumandasını kullanma gibi basit talimatları yerine getirebiliyor. Evet, Melody'in bu özelliklerini ona bakan herkes söyleyebilirdi. Ama Melody'nin o kadar özel bir yeteneği vardı ki bunu herkes fark edemezdi. Melody fotografik hafızaya sahipti. Hafızası her şeyi  kaydediyordu. Hiçbir şeyi de unutmuyordu.
Melody için bu oldukça zor bir durumdu. Çünkü zihni seslerle, kelimelerle olabildiğince doluydu. Sesler ve kelimeler zihninden dışarıya çıkmak, dış dünyada anlamlı hale gelerek var olmak istiyordu. Ama Melody zihnindeki düşünceleri serbest bırakamıyordu. Bu durum onun hayatının daha da zor geçmesine neden oluyordu..
Melody'nin elleri kolları durmuyor, nöbetler geçiriyor ve tek kelime edemiyordu. Bu yüzden bazı insanlar için Melody'e zihinsel engelli damgası vurmak daha kolay geliyordu. Ve etrafındaki birçok kişi de bu yanılgıya kapılmış durumdaydı. Onu anlamak yerine kendilerinin sahip oldukları özelliklere göre onu sınıflandırıyorlardı. Melody durumun bu olmadığını hem kendine hem de onlara kanıtlamaya çalışacaktı. Melody için keşfedilecek çok şey vardı..

İçimdeki Müzik; çok zeki ve özel bir kız olan Melody ile empati kurmamı, yaşadıklarına onun penceresinden bakabilmemi sağladı.Çoğu kişi için çok basit bir eylem olan konuşmak, onun için ne kadar da lükstü...
Bizler konuşmanın ve kendini ifade etmenin ne kadar önemli olduğunun bilincinde olmadan her an bu yetiyi kullanabiliyorduk. Konuşmak, duymak, yürümek, yardıma muhtaç olmadan yiyip içebilmek...Her gün ne kadar şanslı olduğumuzu düşünmeden yaptığımız, bize basit gibi gelen hareketlerden birkaçı. Bunların önemini sadece kaybettiğimizde anlamak ise ne kadar acı..
Bazen kendimizi ifade edebilecek kelimeleri ve cümleleri bulmakta zorlanırız. Karşımızdaki kişiye kendimizi anlatamamak bazen öfkelendirir bazen de üzer.. Bu durumu herkes birkaç kere deneyimlemiştir mutlaka. Peki ya Melody? Sizin birkaç kere deneyimlediğiniz o durumu hayatı boyunca yaşamıştı. Zihninde çıkmayı talep eden birçok düşünce vardı. Ama bunları paylaşamıyordu ve hiçbir zamanda sizin gibi paylaşamayacaktı. Ondaki öfkeyi, hüznü, hayal kırıklığını ve içinde yükselen isyanı hayal edebiliyor musunuz? Kendi vücudunda, zihninde bir hapishanede olmak gibi. Sadece kendisinin ve alabildiğince bilgilerin mevcut olduğu bir hapishane...
En kötüsü de ailene, yakınlarına bir şey söyleyememek.. Hoşuna giden bir şeyi, öfkelendiğini, onları sevdiğini söyleyememek. Ben de buradayım, ben de yaşıyorum diyememek... Her şey dilinizin ucunda, aileniz gözünüzün içine bakıyor ama herhangi bir ses çıkmıyor. Kendi hayal kırıklığınıza onlarınkini de ekliyorsunuz. Çaresizliği de iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Bir insan için özellikle de küçük bir kız için çok büyük bir yük...

Özel çocuklar için hayatın ne kadar güç olduğunu, yaşamlarının sadece kendi engellerinden dolayı zor olmadığını gösterdi Melody. Onlar engelleriyle yaşamayı öğrenirdi, öğreniyorlardı zaten. Bunu yapamayan bizlerdik. Çoğu zaman hayatı onlar için zorlaştırıp, önlerine engelleri koyan bizlerdik. Bazen küçük bir bakışla bazen de sözlerimizle. Çoğu zaman da yapmadığımız şeylerle... Oysa fırsat verildiğinde çok şey başarabilirlerdi ve onların kendilerini keşfetmelerini görmek de ne büyük bir mutluluktu. Tek ihtiyaçları onları anlayabilen ve destekleyen bir çevreye sahip olmaktı. Bazen bunun için bir kişi bile yeterli olabilirdi. Onları anlamaya çabalayan, onları olduğu gibi gören birinin yardımı birçok şeyi değiştirebilirdi..

İçimdeki Müzik, bazı gerçekleri yüze tokat gibi çarpıyor ve okuyanlara farkındalık kazandırıyor. Okurken bu farkındalıklar bazen öfkelendiriyor bazen utanca neden oluyor. Çoğu zaman boğazınıza bir yumru takılıyor ve kolay kolay da gitmiyor. Ve tabi ki Melody'den size geçen sıcak, olumlu duyguları da unutmamak gerek. Hayata sıkıca tutunması, umudu ve çabaları... On bir yaşındaki bu küçük kızın gücüne hayran kalacaksınız.

Ayrıcalıklarla dolu dünyadan biraz uzaklaşmak ve her şeyin kolay olmadığı bir dünyada yaşam nasıl olurdu diye merak eden herkese bu kitabı tavsiye edebilirim. Ancak elimde olsa çocuk olsun yetişkin olsun herkesin bu kitabı okumasını isterim. Ebeveynler, çocuklar, eğitimciler...
Herkes bir engelli adayıdır... Bu çokça söylenen, farkındalık için de kullanılan bir sözdür. Ancak dezavantajlı bireyleri anlamayı, onların hayatını kolaylaştırmak için çalışmayı bir ihtimale bağlama fikri hoşuma gitmiyor. İnsanların sadece başlarına bir şey geldiğinde ya da gelebileceğini düşündüğünde harekete geçeceğine inanmayı reddediyorum..

Gerçek bir yaşam hikayesinden ilham alıyor İçimdeki Müzik. Melody'in öyküsünün önyargıları kırması ve birçok kişiye örnek olması dileğiyle...

Keyifli okumalar.

Sınavlardan mı, yoksa nasıl geçeceğine karar veremeyen şu bahar havasından mı bilemiyorum ama bir türlü elime kitap alamadım geçtiğimiz ay. Okumam gereken kitaplardaki 'gereklilik' eki de sanırım kitaplardan da siteden de iyice uzaklaşmama neden oldu... Neyse efendim kardeşimin 'abla bunu okusana' diye önüme koyduğu kitapla bu 'okuyamama' haline son verdiğimi düşünüyorum...

Kitaba gelirsek... Çocuk kitaplarının naifliğini ve çocukların dünyasındaki o hassas ve narin gücün bașarabildiklerini okumayı seviyorum.

Kitapta konumuz 'engeller'...

Melody engelli vücuduna hapsolmuş 11 yaşında bir çocuk. Fakat zihni, algıları ve düşünceleri sonuna kadar sağlıklı ve gelişmiş.

Bence kitapta asıl anlatılan, Melody'nin engelleri değil, bizim sözde 'normal' olanların engelleri... Kendini aşamayan egomuz, ön yargılarımızın set kurduğu o yüksek duvarlar, 'normal'e olan o takıntılı halimiz... Bütün bu engellerin bize neler kaybettirdiğini anlatıyor aslında kitap...

Melody' nin anlatamadıkları değil aslında konu, bizim yani 'normallerin' anlayamadıkları... Parlak bir zihnin önüne koyduğumuz çürümüş ve kokmuş duvarlardan ibaret aslında her şey...

Melody'nin seslerin rengini görebilen o muhteşem zekasını görememek bizim suçumuz, onun fotografik hafızasını fark edememek, fark edildiğinde ise bedensel engeli yüzünden 'hak etmediğini', bu sosyal düzene ait olmadığını düşünme gafletine düşmek bizim ayıbımız...

Hareket bile edemediğiniz bir hücrede, ses geçirmeyen duvarlar eşliğinde yaşamaya çalıştığınızı hayal edin. Ya da ölü zannedilerek mezara gömüldüğünüzü... Melody tam olarak bunları yaşıyordu. Işlevsiz bedenin ardında, çığlık atan bir zihni vardı. Ve o her şeye rağmen o çığlıkları duyurabildi.

Kaçımız bu kadar güçlü olabilir? O mezarda nefes almayı başarabilir?

Melody başardı. Fakat acıklı kısmı buna bile katlanamayanlar oldu. Sosyal olarak onlarla aynı yerde bulunmak istemeyenler oldu. Ya da ikiyüzlülükle bundan prim kazanmaya çalışanlar. Farklılaștıranlar. Kameralara oynayanlar... Oluyor. Olacak. Melody'ler o kadar çok ki... Anlamayı beceremediğimiz o kadar çok Melody var ki... O kadar çok kaybımız, ayıbımız... Ön yargılarımız... Oysa onlardan öğrenecek ne çok şeyimiz var...

Onun gibiler işleyen beyinlerini, işlevsiz vücutlarında yaşatmaya çalışırken, bizim tarafta çürümüş insanlığının üstüne işleyen bir deri kılıfı geçirenler var... Maalesef...

İçimde bir yerlere dokunan bir kitaptı. Kimi yerlerde kendimden utandım. Sinirlendim, kızdım, duygulandım... Bir kaç saatliğine Melody'nin ses geçirmeyen duvarlarında ona eşlik ettim. Ve asla onun kadar güçlü olamayacağımı anladım.

Bir çocuk kitabı, fakat büyük küçük bu konuda farkındalık kazanmak adına, kendi engellerimizi fark etmek adına çok güzel bir kitap olduğunu düşünüyorum.

Kitabı ne kadar anlatsam az. Türkiye’de belki de her ülkede yaşanan bir sorunu anlatmış.
Melody engelli 11 yaşında bir kız çocuğu. Ama kitapta Melody’i değil de biz ‘normal’ insanların engellerinden bahsediyor. Önyargılarımız, egolarımız, farklı olduklarını düşünerek ördüğümüz koca duvarlar. Bu yüzden neler kaybettiğimiz...
Melody bir sürü başarıya imza attı belki ama onun gibi olan diğer çocuklar içine kapandı, hırçınlaştı, üzüldü, belki yaşamak istemedi.
Kitapta Melody’nin neler hissettiğini, neler düşündüğünü çok güzel anlatmış. Şimdiye kadar tek kelime konuşmadım. Neredeyse on bir yaşındayım diyor. Aslında o konuştu ama etrafındakiler duyamadı.
Okurken bazı yerlerde gözlerimin dolduğu, acaba ben nasıl davranıyorum diye durup düşündüğüm bir kitap oldu.
Çocuk kitabı olsa da çocukların ve yetişkinlerin, kısacası herkesin okuması gerekenlerden.

Melody...Aslında bir çok çocuğun sesi olmuş bu kitapta.Farklılıkların kolayca engel diye tanımlandığı bir gezegende Melody gibi keşfedilmeyi bekleyen binlerce çocuğu gözden kolayca kaçırabiliyoruz.Bedensel farklılıklara engel diyoruz onların beyninde olup biten muhteşemlikleri bilmeden.Sahi kim belirliyordu şu engelli kriterlerini?"Şimdiye kadar tek kelime konuşmadım .Neredeyse on bir yaşındayım."diyor Melody ve bence yanılıyor.O konuşuyordu tek sorun onu anlamak isteyen kimse yoktu.

Melody... her cocuk özeldir.
Ama bazi cocuklar daha başka özel. Hayatımızdan ne çok şikayet ediyoruz. Hiç birşey bizi memnun etmiyor, mutlu olamıyoruz. Mutlu olabilmek için her yolu deniyoruz. Bitmek bilmez hırslarımız var, hedeflerimiz var ve en önemlisi umutlarımız var. Görüyoruz, yürüyoruz, konuşuyoruz, birbirimiz hakkındaki fikirleri dile getiyoruz, zorumuza giden durumlarda gerekli cevabı verebiliyoruz. Bunları yapabilmek ne büyük şans! Melody beyin hasarından konuşmuyor, kendi başına yemek yiyemiyor, kendi başına tuvalete gidemiyor, koşamıyor, yürüyemiyor ama ustun zekalı. Zekası bile ona bir engel. Hayatta herşeye dair mutlu olmak, azimli olmak, başarmak ve farklılıklara rağmen engelleri aşmak. Her birimiz bir Melody olabilsek... her satırında yüreğim sızladı, keyifle okudum. Bitmesini hic istemedim. 11 yaşına kadar değilde, son nefesine kadar onunla olmak, başarılarını zevkle okumak isterdim.

Bu kitap her evde her kitaplıkta bulunmalı...

Samimi,sıcak ve olabildiğine cesur bir kızın hikayesi.Etrafımızdaki olaylara ve kişilere başka bir gözle bakmanızı sağlayacağını düşünüyorum.Aslında hepimizin birer engelli adayı olarak okuması gereken bir hikaye bence.