Sharon M. Draper

Sınavlardan mı, yoksa nasıl geçeceğine karar veremeyen şu bahar havasından mı bilemiyorum ama bir türlü elime kitap alamadım geçtiğimiz ay. Okumam gereken kitaplardaki 'gereklilik' eki de sanırım kitaplardan da siteden de iyice uzaklaşmama neden oldu... Neyse efendim kardeşimin 'abla bunu okusana' diye önüme koyduğu kitapla bu 'okuyamama' haline son verdiğimi düşünüyorum...

Kitaba gelirsek... Çocuk kitaplarının naifliğini ve çocukların dünyasındaki o hassas ve narin gücün bașarabildiklerini okumayı seviyorum.

Kitapta konumuz 'engeller'...

Melody engelli vücuduna hapsolmuş 11 yaşında bir çocuk. Fakat zihni, algıları ve düşünceleri sonuna kadar sağlıklı ve gelişmiş.

Bence kitapta asıl anlatılan, Melody'nin engelleri değil, bizim sözde 'normal' olanların engelleri... Kendini aşamayan egomuz, ön yargılarımızın set kurduğu o yüksek duvarlar, 'normal'e olan o takıntılı halimiz... Bütün bu engellerin bize neler kaybettirdiğini anlatıyor aslında kitap...

Melody' nin anlatamadıkları değil aslında konu, bizim yani 'normallerin' anlayamadıkları... Parlak bir zihnin önüne koyduğumuz çürümüş ve kokmuş duvarlardan ibaret aslında her şey...

Melody'nin seslerin rengini görebilen o muhteşem zekasını görememek bizim suçumuz, onun fotografik hafızasını fark edememek, fark edildiğinde ise bedensel engeli yüzünden 'hak etmediğini', bu sosyal düzene ait olmadığını düşünme gafletine düşmek bizim ayıbımız...

Hareket bile edemediğiniz bir hücrede, ses geçirmeyen duvarlar eşliğinde yaşamaya çalıştığınızı hayal edin. Ya da ölü zannedilerek mezara gömüldüğünüzü... Melody tam olarak bunları yaşıyordu. Işlevsiz bedenin ardında, çığlık atan bir zihni vardı. Ve o her şeye rağmen o çığlıkları duyurabildi.

Kaçımız bu kadar güçlü olabilir? O mezarda nefes almayı başarabilir?

Melody başardı. Fakat acıklı kısmı buna bile katlanamayanlar oldu. Sosyal olarak onlarla aynı yerde bulunmak istemeyenler oldu. Ya da ikiyüzlülükle bundan prim kazanmaya çalışanlar. Farklılaștıranlar. Kameralara oynayanlar... Oluyor. Olacak. Melody'ler o kadar çok ki... Anlamayı beceremediğimiz o kadar çok Melody var ki... O kadar çok kaybımız, ayıbımız... Ön yargılarımız... Oysa onlardan öğrenecek ne çok şeyimiz var...

Onun gibiler işleyen beyinlerini, işlevsiz vücutlarında yaşatmaya çalışırken, bizim tarafta çürümüş insanlığının üstüne işleyen bir deri kılıfı geçirenler var... Maalesef...

İçimde bir yerlere dokunan bir kitaptı. Kimi yerlerde kendimden utandım. Sinirlendim, kızdım, duygulandım... Bir kaç saatliğine Melody'nin ses geçirmeyen duvarlarında ona eşlik ettim. Ve asla onun kadar güçlü olamayacağımı anladım.

Bir çocuk kitabı, fakat büyük küçük bu konuda farkındalık kazanmak adına, kendi engellerimizi fark etmek adına çok güzel bir kitap olduğunu düşünüyorum.

Melody...Aslında bir çok çocuğun sesi olmuş bu kitapta.Farklılıkların kolayca engel diye tanımlandığı bir gezegende Melody gibi keşfedilmeyi bekleyen binlerce çocuğu gözden kolayca kaçırabiliyoruz.Bedensel farklılıklara engel diyoruz onların beyninde olup biten muhteşemlikleri bilmeden.Sahi kim belirliyordu şu engelli kriterlerini?"Şimdiye kadar tek kelime konuşmadım .Neredeyse on bir yaşındayım."diyor Melody ve bence yanılıyor.O konuşuyordu tek sorun onu anlamak isteyen kimse yoktu.

En sevdiğim kitaplar arasına girmiş bir kitap.Günlerce bu kitap hakkında düşündüm, durdum.Gerçekten şöyle bir düşünün beyin felçi geçirdiğinizi ve bir asla konuşamayacağınızı ,fiziksel aktivitelere katılamayacağını,dans edemeyeceğinizi, hep her zaman her bir dakika bunları ve daha fazlasını yapamayacağınızı düşünün bir...Hayat ne kadar sıkıcı olurdu. Kusurlarınızın ÇOK BÜYÜK olduğunuzu düşünüyorsanız bence bu düşünceden hemen vazgeçin çünkü daha kötü durumda olanlar var. Sağlığı yerinde olmayan herkese baş sağlığı dilerim...

Beyin felci geçirmiş, hiçbir fiziksel aktivite yapamayacak olan bi kızın hikayesi. Kitabı okurken çokca hüzünlendim. Hayatımızda onca şey olduğunu zannediyoruz. Birçok sorun... bazen kendi kendimize yaratıyoruz. Ama gerçek sorunları olanlar var. GERÇEK.
Okurken kendimi suçlu hissettim. Engeli olan birçok insan var ve onların hayatlarını kolaylaştırmak yerine önlerine engel koymaya devam ediyoruz. Hiçbir şey yapmadan, öylece...
Fiziksel engeli olmasına rağmen aklı zehir gibi çalışan bi insan. Söylemek istediği çok şey var. Her şeyi görüp duyup anlayabiliyor. Ama hiçbir şey söyleyemiyor. Tek bir kelime bile. Nasıl bir kafesin içinde sıkışıp kaldığını düşünün. Bütün bunları yenmek için neler yaptığını nasıl bi yaşam mücadelesi verdiğini okuyoruz. Farkındalık yaratabilecek başarılı bi kitaptı benim için.

Büyük bir hevesle okuduğum ve okumaktan keyif aldigim,zaman zaman gülümseten zaman zaman huzunlendiren bir hikaye. Ara vermeden bir çırpıda okunması gerektiğine inanıyorum.kitap hakkında çok şey söylemek istemiyorum. Kendinizi başka bir dünyaya yolculuk yapmış ve Melody ile birlikte yaşıyormuş gibi hissediyorsunuz.

Romanımız spastik ikili kuadriplejisi olan konuşamayan,yürüyemeyen ve daha bir çoğunu 'herkes' gibi yapamayan ama bir o kadar da herkes gibi olmak isteyen Melody hakkında. Bedensel engelleri olmasına karşın zihinsel hiçbir engeli yok. Ve kimse buna inanmıyor, insanın içini acıtan kısım işte burda başlıyor..

Hayatındaki zorluklardan, hislerinden kitapta çokça bahsediliyor zaten, Melody'nin ağzından dinlemelisiniz. Ama benim ilk dikkatimi çeken nokta 11 yaşındaki bu küçük kızın çevresindeki arkadaşları ve büyüklerinden gördüğü hayal kırıklığı yaratacak kötü tepkiler..

Merhamet , çocuklara ders olarak öğretilmeli diyor Kemal Sayar. Ne kadar da haklı ! Çünkü hacmi büyüyen kalp eskisi kadar kolay öğrenemiyor bu yetiyi.. Daha küçücükten insanlar çok acımasız ve yaralayıcı olabiliyorlar. Özellikle 'normal' görmediklerine karşı. Dış görünüşe odaklı bakışlarımız , bizden farklısını görünce hemen yetersiz ve hor görmeye meyilli.. Bunu hep birlikte yenmeliyiz, topyekün kurtulmalıyız üstün kılınmış tavırlarımızdan, hem de 7'den 70'e .

Kitap özellikle bakış açısı kazanmak ve daha rahat empati kurabilmek adına okunmalı. Hatta çocuklara da okutulmalı.

Çok güzeldi! Kitabın ana karakteri Melody 11 yaşında bir kız, kendisine beyin felci teşhisi konulmuş. Yürüyemiyor, konuşamıyor, yardım almadan yemek yiyemiyor. Fakat çok zeki bir kız, fotografik hafızaya sahip. Küçüklüğünden beri anne babası ne söylediyse, televizyonda ne izlediyse zihnine kaydetmiş. Ama bunları kelimelere dökemiyor olmak onu (ve bizi) çok üzüyor. 5.sınıfa başladığında kaynaştırma sınıfları projesiyle hayatının rutini değişmeye başlıyor. Kitap Melody'nin ağzından anlatılıyor. Bu iki kapak arasında; umut, hayal kırıklığı, sevinç, hüzün hepsi var. Bu kitabın bana hissettirdiklerini en son R.J.Palacio'nun Mucize kitabında hissetmiştim sanırım. Çok beğendim Küçük, büyük, herkese tavsiye ederim. Elinizde varsa daha fazla bekletmeyin, yoksa da bir an önce temin edin derim.