"Mehmet Efendi adında bir alim
tasavvuf yoluna, 'Hakiki bir mümin peygamberini aşikâre
görür ve onunla konusur cümlesini duyduktan sonra girdi."
Tasavvuf, insanın özündeki cevhere rücu ediş yoludur. Bir nevi aslolana hicret etmektir.
Dönenmek, çevrinmek, dimmek, dinenmek; kevn ü fesad alemi derdi eskiler, sürekli oluş ve bozuluş; onu hatırladı bu kelimelerin hepsinde.
Senin olana bir kez sahip çıktığında devamı kendiliğinden gelir. Kendiliğinden, sadece doğal bir akışı ifade etmez. Herhangi bir kim olmak ve yaratılışın kanunu da budur.
Söz kendini gerçekleştirir derler.
... buraya insana bakar gibi bakaraksanki bu dünyadaki varlığına sürekli yeni kanıtlar eklemeye çabalamıştı. İnsan başka türlü nasıl mümkün olur?
Şefkatin heybeti diye saygı uyandıran bir şey vardı gerçekten.
Tüm büyük kırılmalar ilk çatlağını kendi içinde taşır. Onun da ... beraberindeki getirdiği yıkımın ilk resmi buydu: Dışarıdan bakmak.
Şefkat ya da sevgi yoksunluğu kendini unutturabilir ama bir kök ihtiyacı insanın daimi yarasıdır.
Bozkırda anlatılan çok kadim bir hikâyeye göre insanoğlu gözünden türer, görüp geçirdiğinden anlayış kesbederdi.