''Ne yapalım evladım, emaneti dolaştırıyoruz işte''
Bu sözü, 'nasılsınız?' sualime cevaben yaşlı bir amca söylemişti hem de çok sıradan birşeyi dile getirircesine...
Gezmek değil gezdirmek...Dolaşmak değil, dolaştırmak... Fakat başkasını değil kendisini... Öyle bir kendi ki, öyle bir kendilik ki aslında kendi değil, kendinin değil, kendine ait değil.. Bu mülkte kendisi adeta kiracı..
Emanetçilik zor bir zanaat... başkasının mülkünde oturmak... ona zarar vermemek... onu bir gül yaprağını taşırcasına hassasiyetle korumak...
Bence manevi yoksunluklar, bütün maddi azaplardan çok daha ağırdır. Sıradan bir
insanın sürgünde karşılaşacağı muhit yine kendi muhiti, hatta daha da gelişmiş bir muhit olacaktır belki. Şüphesiz yurdunu, ailesini ve bunlar gibi değerli pek çok şeyini kaybetmiştir, fakat muhiti, yine her zamanki muhitidir. Aydın bir kimse ise, yalnızca kanuna uyularak aşağı tabakadan biriyle aynı cezaya çarptırılmakla çok defa ötekine göre daha zararlı çıkmıştır. Artık tam bir yoksunluğa katlanıp alışkanlıklarının çoğundan vazgeçmek, onu doyurmayacak bir çevreyle temas etmek ve bir türlü alışamayacağı bir havayı solumak zorundadır… Tam sudan çıkmış bir balık gibidir… Böyle bir adama, kanunun kendisi için uygun gördüğü ceza on kat daha ağır gelir. Bu bir gerçektir… Hatta üzerinde fedakârlık yapılacaklar yalnızca maddi alana ait olsa bile…
Sayfa 79 - Türkiye İş Bankası YayınlarıKitabı okudu
Okuyun!
- " Annemin resmi bu" kime yaptırdın bunu?
Şoför kekelerken Maya yüksek sesle bir daha sordu,
- Bu resmi kim yaptı Ömer amca, nerden aldın bunu?
- Ne bileyim, Sıradan bir ressamdı,
- Hemen beni bu resmi yapana götüreceksin. Hemen!
Şoför hiç itiraz etmedi, çünkü artık oda bu yükten yorulmuştu. Ne olursa olsundu artık, Maya’yı köyündeki eve götürüyordu. Yol boyunca hiç konuşmayan Maya, çok şaşkındı, ne düşüneceğini bilemez halde, o günü anımsıyor, tekrar tekrar resime bakarak, Fabien’in saçları, resimde nasıl çizikler bırakmıştı, aynen hatırlıyordu, sevişirken oluşan çiziklerdi bunlar " imza" gibi.
Sayfa 151 - gece kitaplığı yayınlarıKitabı okudu
"gaius bir insandır. insanlar ölümlüdür. o halde gaius da ölümlüdür."
ilyiç bu örneği sadece gaius için doğru buluyordu. fakat kendisi için asla. gaius sıradan bir insan olduğu için bu hüküm doğruydu. fakat ilyiç, gaius olmadığı gibi sıradan bir insan da değildi. o herkesten farklı, apayrı bir varlıktı. ilyiç; annesi, babası, arabacısı, dadısı, mürebbiyesi, kardeşleri, oyuncaklarıyla; çocukluğunun, ergenliğinin, gençliğinin sevinç, keder ve heyecanlarıyla vanya idi.
gaius, vanya'nın çok sevdiği çizgili lastik topunun kokusunu bilir miydi? gaius'un annesinin elbisesi, onun annesinin ipek elbisesi gibi güzel miydi? hukuk okulunda börek yüzünden baş kaldıran gaius muydu? o da vanya gibi aşık olmuş muydu? onun gibi dava yürütebilir miydi?
