Füruğ sahiden haklı; “İnsanı sessiz kalmaya zorlayan acı, onu bağırmaya zorlayan acısından çok daha ağırdır.” Bunu, yutkunmaya mani olan o acıyı tarif etmeye çalışırken, hıçkırarak ağlamaya başladığında anlıyor insan. Ve hiç unutmuyor. Bazı sızılar, sonsuza dek yanında kalıyor.
Ben şarkılar besteleyip söylerim ve şarkılar bestelerken güler, ağlar ve söylenirim. Böylece tanrıyı överim. Şarkılar söyleyerek, ağlayarak, gülerek tanrıyı, kendi tanrımı överim....