Bugün okulda oturuyordum. Harıl harıl ödevimi yapıyorum. Bir taraftan da öğretmenin dediklerini not alıyorum. Birden her taraftan sesler yükselmeye başladı. Önce hepimiz panikledik. Malum kaç gündür diken üzerinde oturuyoruz. Hoca'ya aldırmadan hepimiz pencerelere koştuk. Bir baktık büyük bir kalabalık ellerinde Türkiye ve Azerbaycan bayrakları sokaklara dökülmüş sloganlar atıyorlar. "Qarabağ bizimdir bizim olacaq."
Nasıl gururlanmazsın ki? Kaç gündür iki şeye üzüldük: verdiğimiz 31 şehide ve dün ilan edilen ateşkese..
Ama nelere sevindik, neler gördük? Halkın bu kadar devlete yakın olmasına sevindik, ne sağcı ne solcu, ne iktidar ne muhalefet, ne komunist ne ırkçı, ne ateist ne dindar kimse seçilmedi o kalabalıklar arasında.
Elinde ne varsa orduya gönderdi benim güzel milletim. Bakkallar asker ailelerine parasız verdi her şeyi. Ülkenin mobil iletişim şirketleri kontörler yüklediler askerlere. Askerlere sigara, yiyecek, içecek gönderildi sade halk tarafından (ordunun buna ihtiyacı olmasa da) Hastanelerin önü doldu taştı kan vermek isteyen insanlarla. Bayraklar asıldı arabalardan, restoran, kafe, evlerden. Hocalarımızın "haylaz" adlandırdığı arkadaşlarımız gönüllü askere yollanmak istediklerini bildirdiler birliklere.
Tüm hafta boyunca siyaset konuşuldu ama kimse kimseni kırmadı. Üzüldüğümüz tek şey şehitler. Sessiz bir sevinç var hepimizin yüzünde.
Sevincimize sizi ortak etmemin sebebi, kaç gündür dolaşan kalabalığın içinde iki bayrak dalgalandı: Türkiye ve Azerbaycan.. :)