Sokak lambaları
Bu gece sizinle kavga etmeyeceğim
Yıldızları benden mahrum ettiniz diye
Bulutlar girdi araya
Unutmak kalıyor son kez ve unutup yine aynı adreste gökyüzüne bakmak kalıyor
Aynı hüznü bir başka gecede
Başka bir sonda bulmak
Soğuk bir baharın kucağında
Bitimsiz bir tebessüme içlenmek
Kelimelerin altına geçip
Hüzünden kaçmak geliyor bir de
Sonra gözler yanıyor karanlığın
Göğsünden
Sokak lambalarında uçuşan yarasalar
Anılar gibi yakından yakında
Korkularıma çarpıyor
Gözlerimi kapatıyorum
Başka bir apartmandan
Hiç tanımadığım bir ev sanırım
Bir çocuk uğultusu
Çıldırtıyor kulaklarımı
Ve saatin hiç durmadan tik takları ruhuma
Yokluğunu hatırlatması
Ben unutmayı hep böyle unutuyorum işte
Sokak, adamı insan sarrafı falan yapmaz, anca üşütür. Aslında betonun buz gibi soğuk değil, buzun beton gibi soğuk olduğunu düşündürecek kadar çok üşütür.
"Masallar insana nereye gideceğini, hangi yolu seçeceğini söylemez. Yürüdüğün yolda, gözden kaçırdıklarını göstermek için aydınlık sağlar. Sokak lambası gibi düşün."
Sayfa 40Kitabı okuyor
Siyahların içindeki beyazlık bir umut olabilirdi ama beyazların içindeki siyahlık sadece kıyameti getirirdi.
Sayfa 32Kitabı okudu
Sokak ortasında adam vurmaya çalışıyorlar.
Sayfa 77Kitabı okudu
Evin saadethane olduğu devirde, evde olmak da bir saadet idi şüphesiz. Ne vakit ev saadethane değil zindan olarak görülmeye başlandı, saat de kol saati oldu. Ev saati, sokak saati olup arayıcı fişeği gibi zıldır zıldır gezmeye, herkesin, her şeyin vaktine kendini uydurmaya, bu uğurda kan ter içinde koşmaya, "geç kaldın" diye azar işitmeye başladı.
Sayfa 89Kitabı okuyor
Böğründe bir hançer,
Tanımadı onu kimseler
Titrek sokak feneri kadar.
Sayfa 101Kitabı okudu
Ben ne zaman yalnız kaldım, bilmiyorum
her zaman yalnızdım, bunu biliyorum
Ben gülümsemeyi sokak çocuklarından öğrendim,ondandır kirlenmiş bir yüzün içinde parıldayan gülüşlerim...
Sözyaşlarım
Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa
Bir gün gelirsek hangi kent güzelleşmez
Şiirlerim bir dostun vurulduğu yerde yakıldı
Geri almıyorum külleri yangınlar çıksın diye
Devriyeler çıkart şimdi, bütün ışıklarını söndür
Sorduğum hiçbir soruyu geri almıyorum ey sokak
Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük
Ne durusun sen öyle tepemde
Acımı yaşamayacak mıyım
Ve de iki mısra
Bir kaç gözyaşı
Gözlerimi kamaştırma.
Özür dilerim sanırım
Biraz kötü davrandım
İyi geleceksen bana
Işığın da insanlar gibi zarar vermeyecekse
Gitme ışığını kesme üstümde sokak lambası...
Seninle konuştuğumu duyan deli sanır
Aman sesimizi kimse duymasın
Asıl deliler onlar
Haberleri yok.
Hem bak ışığın umut saçar belkide
Siyahlıktan kabaran göğsüme...
Sesler gittikçe azalıyor, kuşlar azalıyor
Ve ne zaman yolum düşse vurulduğun yere
Kızgın bir halka oluyor boynumda o sokak
“ Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık
Biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri “
Ama içimde bir sırtlanın dalgın duruşu
Ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük
Sen burda bir yabancısın
bu rüzgarın tadı senin hiç tatmadığın
bu yolcular bilmediğin bir yerden geliyor
konuştukları dil ömrünce duymadığın
gözlerini sakla sen burda bir yabancısın
akşam tren raylarına yağmur yağıyor
devrilmiş bu sokak ayak basmadığın
çarmıha gerilmiş afişler ıslanıyor
karanlıkta bir kadın tanımadığın
bir şeyler söylüyor anlamadığın
şüpheli oteller üstüne geriniyor
sen burda bir yabancısın saklanmalısın
akşam tren raylarına yağmur yağıyor
