Hayat hep vedalarla dolu. Oradan oraya koşturma; bir oraya veda et, bir buraya... Sevdiklerim dört bir yanda, ben bambaşka bir yanda.
Zaman desen, ona karşı hep 1-0 geride hissediyorum kendimi. Sanki hiçbir şeyi yakalayamıyorum. Olmasını istiyorum, olmayınca yarım bir duygu kalıyor geriye. Gitmek istemiyorum ama hayat beni gitmeye zorluyor. Tam gittim derken dönme zamanı geliyor hop geri geliyorum falan. Sürekli bir adaptasyon. Yeni ortama, yalnızlığa, kalabalığa, yeni şehre, yeni eve... Sadece ben mi böyle hissediyorum? Yarım kalan duygularımın verdiği ağırlık ve bulanıklıkla baş edemiyorum merak ediyorum.