Hayatı bir oyuna benzetirim ben. Mesela bir insanın her günü birbirine benzer. Her insan başarılı, saygın, zengin, mutlu ve huzurlu olmak ister fakat bu farklılıklara ulaşabilmek için hiçbir çaba göstermez, yani aynı şeyleri yapmaya devam eder. Fakat bunları yaparken de her seferinde farklı bir sonuç almasını bekler. Birbirini sürekli tekrar eden bu hayat zinciri zamanla paslanır. Oyun böylece sonsuza dek devam eder. Farklı bir şeyler yapmaya başlayan insanların bir anda gözleri açılır. Oyunun yeni aşamalarını ilk kez onlar görmüştür ve daha da ileri gidebilmek için çaba gösterirler. Bu onlar için yeni bir şeydir çünkü.
Sayfa 104Kitabı okuyor
Dinler ilginizi çekiyorsa okuyabilirsiniz.
Alsab haklıydı...
"Yaşadığımız şu dünyaya bir baksana! Nükleer silahlardan kurtulalım diye bir taraftarımızı yırtıyoruz ama gene elimizde tutuyoruz! Karbondioksit emisyonunu düşürmek için anlaşma yapıp duruyoruz ama sonuç verdiği yok! Gittiğimiz istikametin yok oluş noktası olmasını bilmemize rağmen hiçbir değişiklik yok! Neslimizin tükenme aşamasında bile işbirliği yapmamız imkansız! İnsanlar işte böyle aptal yaratıklardır!"
ShueishaKitabı okudu
Ortaçağ bilgeleri zamanın bir imge olduğunu bildiklerini savunurlar ve zamanın nedenle sonuç arasında akıp gitmesinin yalnızca duyularımızdan kaynaklandığını ve nesnelerin gerçek durumunun sürekli bir 'bu an' olduğunu söylerlerdi. Acaba bunu ilk kez düşünen bilge o sırada dudaklarında hafif acı bir sonsuzluk tadıyla deniz kenarında mı dolaşıyordu?
Sayfa 253
Başarıyı, neticede insan ile Yaratıcısının ittifakından oluşan bir sonuç olarak tarif edebiliriz.
Diyebiliriz ki başarı, insanın da yapabilecekleriyle katkıda bulunduğu bir ilâhi lütuftur.
Sayfa 28 - Hayat YayınlarıKitabı okuyor
Hür insanı hürriyetinden koparan şey, bizatihi kendisidir. İnsanı köleleştiren, sistemin dişlisi haline getiren ise ekabirlerdir. İnsan, yaşam mücadelesi içinde kendisine biçilmiş iki gömlekle karşılaşır. Hangisini giyeceğine karar vermek zorundadır. Birinci gömlekte birkaç renk seçeneği var ama sonuç aynı: Köle sisteminin bir üyesi olmak. Yani köleleştiren veya köleliğe razı olan taraflardan birini seçmek. İkinci gömleğe gelince, bunu giymeyi seçen kişi ister zincire vurulmuş olsun ister zinciri elinde tutan olsun her iki durumda da zinciri kırıp atmayı seçmiş demektir.
Tabiatı gereği hem köleliğe hem de efendiliğe müsaittir insan. İkisinin ortasında durmak, "ipteki cambaz" dikkati ister. Bir, iki adım belki... Ama hayat yolculuğu insanı bir tarafa çeker durur.
Okumamış ve cahil oldukları için kim bilir kaç kez köylüleri kıskanmışımdır. Benim açımdan apaçık saçmalık olarak görünen inanç kurallarından onlara yalan gelebilecek hiçbir sonuç çıkmıyordu; bu kuralları kabul edebiliyorlar ve benim de inandığım gerçeğe inanabiliyorlardı. Benim gibi zavallı biri için açık olan tek şey, gerçeğin yalana incecik iplerle bağlı olması ve benim bunu bu şekliyle kabul edemememdi.
Sayfa 85Kitabı okudu
