Şair şöyle der: Konuşmak insanı hayvana üstün kılıyor, evet, hiç şüphesiz - ama susabildiği takdirde.
Sayfa 20 - Pinhan Yay. Birinci Basım: Mart 2020
İki arkadaş birbirlerinin her şeyi olmak için yakın bir işbirliğine girer, oysa bir insan başka bir insana engel olmak dışında hiçbir şey olamaz.
Doğanın muhteşemliği, bir zamanlar kaos olduğunu unutmuş olmasından gelir.
İnsanın esnekliği gerçekten unutma gücüyle ölçülebilir. Unutamayan kişiden bir şey olmaz.
Hatırlama sanatı kadar tehlikeli bir silah daha yoktur.
Yaşadıklarına umudun itici gücüyle dalan kimse asla unutmayacak biçimde hatırlar. Bu nedenle, nil admirari [hiçbir şeye şaşma] hakiki hayat bilgeliğidir. Hiçbir an’a, zamanı geldiğinde unutulmayacak kadar büyük bir önem yüklenmesine izin verilmemelidir. Fakat her an, istenildiğinde hatırlanacak kadar büyük öneme sahip olmalıdır.
Unutmak, önceden pratiği yapılması gereken bir sanattır.
Panteizmin tipik özelliği genel olarak doluluğudur; sıkıntıda ise durum tersidir, çünkü onun tipik özelliği boşluktur, işte tam da bu yüzden sıkıntı panteistik bir kategoridir. Sıkıntı, gerçekliğe sinmiş olan hiçliğe dayanır.
Ucu bucağı görünmeyen dipsiz bir kuyuya bakarkenki gibi baş döndürücüdür ve bu baş dönmesi sonsuzdur. Yukarıda sözü edilen tuhaf eğlenme biçimi tek bir yankı yapmadan ses çıkarır, bu da onun hiçlik üzerine dayandığını ispatlar; çünkü hiçlikte tek bir yankı bile üretilemez.
Sıkılmak kısmen doğuştan gelen bir yetenek, kısmen de sezgisel olarak kazanılmış bir şuurdur.
Bir insanı tin dünyasından ayrı tutup, içgüdüleri daima hareket isteyen hayvanlarla aynı sınıfa koyan bitmek tükenmek bilmeyen bir hareketlilik vardır. Her şeyi bir iş meselesine dönüştürmede olağanüstü yeteneği olan insanlar vardır, hayatları iştir, âşık olurlar, evlenirler, fıkra dinlerler ve mesai saatlerinde sarf ettikleri aynı şevkli çabalarla bir sanat eserine hayran kalırlar.