Her zaman elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışmak, gereksiz bir yorgunluktur. Elinden gelenin en iyisini ne zaman yapacağını ve yapamayacağını bilmek daha mantıklıdır.
Bir çocuk olarak içselleştiriciler, kendilerini ihmal edecek kadar başkalarına yardım etmenin sorumluluğunu hissederler ve bu nedenle kurtarıcı rol benliğini üstlenmeye meyillidirler.
Ayrıca içselleştiricilerin, doğal hassaslığı ebeveynleri için duygusal işleri yapmalarına neden olur. Bazen içselleştirici bir çocuğun duygusal çalışmaları, ebeveynlerine ebeveynlik yapmaya kadar gidebilir.
Hiçbir çocuk, aşırı benmerkezci anne babadan sevgi talep edecek kadar cesaretli olmayabilir. Ancak bu çocuklara göre bir bağ kurmanın bedeli başkalarını hayatlarında ilk sıraya koymak ve onlara çok önemlilermiş gibi davranmaktır.
İçselleştiriciler, aşırı duygusaldır ve her şeyi diğer insanlardan daha fazla fark ederler.
...
Böyle bir anlayışa sahip olmak hem bir nimet hem de bir lanet olabilir.