Seyrek açan bir çiçek
yaşlı bir yaprağa sezdiriyor:
Kolunda uyumak istiyorum.
Dağlar tutuyor başı dönmüş bulutları.
Güneş, yağmur, rüzgâr…
Ayrılamıyor bulutlar dağlardan
Dayanamıyor yürek biçiminde olanı:
SON AYLARIN ŞİİRİ / SÜREYYA BERFE
Ben sevince yeryüzü arınır
Yüzüme vurur gölgesi
Yüreğim aşkla beslenen başaktır
Açılır
Soymak ister kabuğundan bedeni
Ben ağlayınca serçeler uçar
Dünya küçülür gözümde
Durur önümde bir hüzün serpintisi
Yıkmak ister acıdan kuleleri
Ben gidince öfkem ayaklanır
Dindiremez onu çocuklar bile
Köpürür taşar ama yalnız kalır
Morarır
Yalnızlığın verdiği sessizlikle
Öğrendik ki: "Her yarayı saran zaman değil, sevgidir..."
Biz hep yaralı kuşları sevdik,
sevdikçe iyileştiler,
iyileştikçe uçup gittiler...
~Süreyya Berfe~
“Bâri tabutum uzun olsun” diyen cüceye
“Colormatic rica ediyorum” diyen âmâya
“Başınızı ağrıttım özür dilerim” diyen dilsize
“Sesini biraz kısar mısınız?” diyen sağıra benzediğimi hissediyorum bazen.
(Süreyya Berfe)