Susma

Kim kalmak istemez ki sevdiği ile..
Susma ihtiyacı duyar, bazende öylece...
Kadimce

Mutluluk neydi çocuk.. mutluluk yenir miydi içilir miydi.. bir ağaç gölgesinde kestirmek miydi yoksa ıslanmak mıydı nisan yağmurunda.. neydi mutluluk.. bakmak mıydı ufka yoksa bir tesbih tanesi miydi umut yüklü ya da bir çift göz... Ağlamak mıydı? Beklemek ? Kavuşmak?  Neydi çocuk susma ...

Olur da olamazsam buralarda 
Yanağındaki küçük çukura saklanmak istiyorum, 
Uyumak.. 
Yüzyıllarca uyumak.. 
İlla isim konulacaksa 
Ben masal değil hayat demekten yanayım 
Bu yolları yan yana yürümekten yanayım.. 
Erguvanlar açmaya başladı,
Mavi mi pembe mi ayırt edemiyorum renkleri,
kokuna bi isim bulmaya çalışmaktan da vazgeçtim. 
Geldiğinde bir masada kahvemizi yudumlayıp,
heyecanla dedikodu yapacağız 
sana kaçırmadan anlatmam gereken aylar biriktirdim.. 
Biraz sessizlik olacak sonra 
Sen hüzünlü gözlerini uzaklara salacaksın. 
Cümlelerim topallayacak,ağır aksak kelimelerle soracağım; 
Nasılsın? 
Nasılsın derken bile iyi olmana dualar ediyor olacağım.. 
Hiçbir sözümüz umutsuzluk taşımayacak, inanacağız, inandıracağız, 
yaşadığımız cehennemin cennete dönüşeceğine.
Herkesin unuttuğu küçük bir çocuğa gülümseyerek, 
İnsanların koşarak geçerken farketmediği selpakçı amcanın gülüşüne karşılık vererek.. 
Ve bırakarak bu dünyanın tüm kandırmacılarını kendimize insanca bir yol çizeceğiz! 
Gelmek isteyen ardımıza düşecek.. 
Gel! 
Orda mutlu olduğunu biliyorum ama inan bencilce değil bu isteğim. 
Birgün hiç gelmemeye karar vererek gidersen, bavulumu hazırladım geçmişi koymadım içine, adı ‘geçmiş’ olacak gelecekleri beraber yaşayalım diye! 
Gitme! 
Seni şah damarıma sakladım,adım atarsan yırtılır derim, kanar dizlerim. Ölürüm.
Birdaha ayrılığı kaldıramam, yüküm ağır! 
Susma! 
Kelimelerin senin ayak izlerin. 
Nereye gittiğini bulamazsa ölür benim ellerim!

Mohsen Namjoo.