Gecelerden bir gece uyanırsan apansız
Uzaklarda elemli, garip bir kuş öterse
Bir ceylan ağlıyorsa dağlarda yapayalnız
Ve bir gün kabrimde bir kara gül biterse
Bil ki Seni Seviyorum...
İnsanlar içinde en yalnız insan;
Düşün, taş duvara başın gömülü!
Ve kapan sükûta, granitten, taştan,
Mazgallı bir kale gibi örülü.
Gözünü tavandan ayırma ki, sen,
Üşürsün, gölgeni yerde görürsen.
Dikilir karşına, mumu söndürsen,
Ölüler içinde en yalnız ölü...
Gözlerim yollarda bekler dururum
Nerde kardeşlerim diyordu bir ses
İlk Kıblesi benim ulu Nebi’nin
Unuttu mu bunu acaba herkes...
Mescid-i Aksa’yı gördüm düşümde
Götür müslümana selam diyordu
Dayanamıyorum bu ayrılığa
Kucaklasın beni İslâm diyordu...
Dert ile doldu içim yâre bir mektup yazasım var amma yazamadım
Baktım kalemin ucu eğri, güvenemedim mürekkep kara yüzlü, sır verilmez kağıt ise iki yüzlü..
Açılır bahtımız bir gün,
Hemen battıkça batmaz ya
Sebepler halk eder hâlık,
Kerem bâbın kapatmaz ya.
Benim hakk’a münâcâtım
Değildir rızk için hâşâ
Hudâ rezzâk-ı âlemdir
Rızıksız kul yaratmaz ya.