Erinna'dan Sappho'ya
Ah sen çılgın uzağa atan:
Başka eşyalar yanında bir cirit gibi
Yatıyorum ailemin yanında. Şarkın beni
Uzağa attı. Bilmiyorum, neredeyim şu an.
Kimse beni getiremez geri.
Beni düşünüyor örgü örerken kız kardeşim,
Tanıdık ayak sesleri ile dolu oda.
Uzaklarda yalnız ve bırakılmışım,
Titriyor gibiyim bir duada;
Çünkü o güzel tanrıça ortasında ışıyor
Efsanelerinin ve benim hayatımı yaşıyor.
Rainer Maria Rilke
Yeni Şiirler 1907 / Kabalcı Yayınları
Sf 19
Bu şehre yabancıyım. Hiçbir şey tanıdık değil. Bana seni hatırlatan, yanından her geçtiğimde selam verdiğim o ağaç yok mesela. Sana sarıldığım kavşak gibi bir kavşak görmedim burada. Henüz hiçbir kaldırımda yan yana ayak izlerimiz çıkmadı. Bu şehir bana yabancı. Bu şehir bizden habersiz. En kötüsü, seninle aynı havayı solumuyoruz.
Çok özledim seni. Sanki iki gün evvel göğsünde yatmamış gibi... Saatlerce yüzünü seyretmemiş, soluklarını ezberlememiş gibi... Aramıza yıllar girmiş gibi... Öyle çok...
Şiir Hanım
Ve Güz Geldi
Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde.
Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı, yüzüm ömrümün atlası, düzlükleri
Kırk kafes kırdım,dönüp bakmadı kuşlar…
Bazen öylesine susarsın.Kimselere anlatamadığını yüreğinle konuşursun. Derken göz yaşların katılır süzülerek yanağından. Sessizlik ve yalnızlığın eşliğinde kurtarmaya çalışırsın kendini, seni üzen şeylerin elinden.
Düşünüyorum da, sonradan gülüp geçiyorum geçmişte göz yaşı döktüğüm şeyler için. Büyütüyorum duygularımı da, yüreğimi de bazen gelip geçici bazense kalıcı sancıların arasında. Her yaşadığımdan “yapmaman gerekenler” listeme yeni maddeler ekliyorum. İşe de yarıyor.
Zaman alacak biliyorum üzerimden atmak korkularımı. Ama atacağım gün vuslat olacak onun adı.
Yine birileri gidecek, gelmeyecek. Yine birileri unutacak, aramayacak. Yine birileri yalan söyleyip, aldatacak ama kendini.
Ve yine bir şeyler acıtacak yüreğimi birilerinden sebep, yine sabahları unutmak isteyerek, uyuduklarımı hatırlayarak uyanacağım midemde kramplarla.
Yine kirpiklerim ıslak, her şarkıda hüzünlenerek geçecek zaman. Yine oyalanacak şeyler arayacağım. Yine kafamı toplayamayıp kitap okuyamayacak, çalışamayacağım. Yine çıkmayacağım evden ve hiçbir gözle, göz göze gelmek istemeyeceğim. Yine bugünkü gibi susacağım belki de, sonradan gülüp geçeceğim bir sebep için.
Yaşadığım bu yalnızlık tanıdık ve tabi yaşadığım hüzün de. İçimdeki birikmişliklerden yadigarlar bana.
Dedim ya, zaman alacak unutsam bile hatırlamamak.