...Ve güz geldi Ömür hanım. Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı... ve
Bazen kendimden o kadar sıkılıyordum ki; ölsem cenazemi ilk ben terk ederim herhalde diye düşünmeye başladım. Kaçar, gider, kurtulduğuma sevinirdim, öyle ya beni tutacak kimse olmayacaktı o zaman, ben bile. Artık anmam gereken yerde susar, anlamam gereken yerde de sıkılırdım. Kaybettiğim ilhamın tanıdık izlerine bir yerlerde rastlarım belki aniden. Kayalıkların üzerinde gezinirken, dağ keçisi gibi ruhumla karşılaşırım bir zaman sonra, tanımıyormuş gibi yaparım. Öyle ya var olduğun ruhun bile bir gün nedensizce yabancılaşacaktır sana, canının uçurumları istediği zamanlar tanıdık kalır bir tek. Bir saat bile dayanamam, katlanmak gibi gelir tüm bu gördüklerim, o yüzden gördüğüm her çölü dağ bilir, her dağı rüzgâr uğultusundan dolayı deniz zanneder, tırmanmaya çalışırken biraz daha dibi boylarım. Böyle canından vazgeçiyordu demek bir şekilde yaratılmışlar. Rahatsız düşlerden kurtulmak için varlığımın yarısını heba etmeye hazırdım. Bir sabah uyandığımda yarımımdan kurtulmuş olacağıma gittikçe inanmaya başlamıştım. Fakat sonra yarımım başka bir yarım kişisine dönüştü hem de küçücük odamda. Artık aynı olmayan iki kişi gibiydik. Şimdi gerçek anlamda kendime bile yabancıydım, kurtulmak isterken böyle bir tuzağa hem de bu kadar kolayca düşmemi affedemiyordum. İnsanlarla ilgili hep yanlış şeyleri unuttuğumu böylece anladım, bazı şeyleri unutmak, o şeylerin yeniden olabilmesi demekti, kendine ve içine zarar demekti. İçimden başka bir yerim var sanıyordum. Demek böyle yabancılaşıyordu herkes.
Tanıdık geldi tanıdık geldi
Arkadaşım olmak istiyordu. Daha doğrusu dedikodu yaptığımız, kafelerde öğle yemekleri yediğimiz ve birbirimizden hoşlanıyormuş gibi yaptığımız sahte bir arkadaşlık kurmamızı istiyordu.
ve karanlık arada bir etrafımdakilere, şafak vakti görülebilir hale gelen yatak odası mobilyaları gibi tanıdık şekillere anlam verebileceğim kadar dağılsa da yaşadığım rahatlama hissi asla geçici olmaktan öteye gidemiyordu çünkü nedense asla tam sabah olmuyordu, ben daha kendimi alıştıramadan her şey yeniden kararıyordu ve ben yeniden gözlerime mürekkep dökülmüş gibi karanlığın içinde çırpınıyor oluyordum.
Ve kendine seçtiği yolda inatla yürür de yürürdü. Bir şeyi dert edip acıyla ve ıstırapla düşüncelere daldığını hiç kimse görmezdi, belli ki bitkin bir yüreğin vicdan azapları kemirmezdi onu, manen acı çekmezdi, zorlu yahut yeni şartlarda asla kendini kaybetmezdi, bu şartlara eski tanıdıklarıymış gibi, adeta burada daha önce yaşamış, tanıdık yerlerden geçiyormuş gibi yaklaşırdı.
Sayfa 209 - İthaki YayınlarıKitabı okuyor
