“Şeytan uyuyakaldı bir gün. Rüzgar sert esti. Üç tüy düştü şeytandan dünyaya.
Biri paraya yapıştı,
diğeri mevkiye,
öteki de ihtirasa.
Ve o günden sonra hiçbir iş yapmadı şeytan.”
Bazı insanlardan neden soğuduğumu veya uzaklaştığımı hiç bulamıyordum. Sonra şöyle enine boyuna bir düşündüm. Meğer insan, ruhunun ışığını söndüren insanlara ne yapsa tekrar ısınamıyormuş...
“Sabırlısın ama beklemiyorsun, özgürsün ama seçmiyorsun, müsaitsin ama hiçbir şey seni harekete geçirmiyor. Hiçbir şey istemiyor, hiçbir şey talep etmiyor, hiçbir şeyi dayatmıyorsun. Hiç dinlemeden duyuyor, hiç bakmadan görüyorsun.” Bu felakettir. İnsan, hayatını böyle çürütür.