“İnsanlık dışı koşullarda yaşayıp etkilenmemek dayanıklılık ya da dirençlilik sayılmaz ki. Hepimizin yaşamları kısıtlandı. Körü körüne bir bekleyiş içindeyiz. Katlanmak her geçen gün zorlaşıyor. İnsanca tepkiler vermekten vazgeçmeye dayanıklılık diyorsanız, gerçekten de dayanıklı değilim öyleyse. Artık nereye gönderileceksem gitmek istiyorum; hapishane ya da her neresiyse...”
Can Yayınları
Başladığım yerdeyim: Hiçlikte.
Geçtiğin yollarda izin kalmadı.
İnsan, her şeye geç kalandır.
Bir dostun sırrını saklayamamış gibi, utanç halinde kendimden uzaklaşmaya çalışıyordum.
Kuyular var,derin ve fakat ben Yusuf değilim. Yusuf olmayınca her kuyu derin insan için.
Sayfa 54Kitabı okudu
Onlar hep sordular; çünkü muhteris bir şeytanın ruhumun bütün odalarına girip talan ettiğini anlıyorlardı.
Kabul etmek, her zaman doğru bulmak değildir.
Sayfa 139Kitabı okuyor
Aynı hücreyi paylaştığım kimya mühendisi Hüseyin’den sonradan öğreniyorum; besinlerin hiçbirinde tuz yok, beden terliyor, tuz kaybediyor, tuz alamıyor. Bu da bedendeki direnci kırıyor, zihni yoruyor. Besinler bilinçli seçilmiş.
Can Yayınları
İnsanın başına gelen en büyük musibet, kendi hikayesine inancını yitirmesidir.
Sayfa 123 - Doğan Kitap
Paylaşılmamış hakikatler,insan kalbini ve tüm vücudunu zamanla kemirmeye,içten içe aşındırmaya başlar.
Eğer kalbinizde birikmiş cümleler,aklımızı işgal etmiş fikirler kağıda dökülmezse,bir başkasına aktarılmazsa,içten içe sizi çürütmeye başlar.
“Kırılacak eşyalara itina gösteriliyordu ama bavulların içlerine gizlenmiş yorgun kalpler kimsenin umurunda değildi.”
“Sonunda gerçekleşecek ayrılığın yahut kavuşmanın hiçbir hükmü yoktu, yol insanı tarifsiz bir kedere sürüklüyordu.”
Evvel refîk, bade'l tarîk. ...
Önce yoldaş, sonra yol.