Dün Tarkovski'nin Stalker filmini izlerken düşündüm bir an ; kötülüğün ne olduğunu merak eden kişi arayışının nihayetinde karşısında devasa bir ayna bulabilir.
Bilimler Akademisi Fizik Enstitüsü çalışanlarından biri, enstitünün
duvar gazetesinde çıkan bir yazıyı göndermişti bana:
Tarkovski'nin filmi Ayna, bütün Moskova'da olduğu gibi Bilimler
Akademisi Fizik Enstitüsü'nde de büyük ilgi topladı.
Filmin yönetmeniyle şahsen tanışma isteğini, ne yazık ki çok az
kişi gerçekleştirebildi (maalesef bu notu gönderen de bunu başaramadı).
Tarkovski'nin filmsel malzemeyle nasıl olup da felsefi açıdan bu
denli derin bir yapıt ortaya çıkarabildiğini kavramakta güçlük çekiyoruz.
Sinema seyircisi alışmıştır, gittiği filmde bir öykü, bir eylem, kahramanlar
ve genellikle bir 'mutlu son'la karşılaşmayı bekler. Tarkovski'nin
filmlerinde de bu tür unsurlar arıyor, sonra da hayal kırıklığı
içinde evine dönüyor, çünkü umduklarının hiçbirini bulamamıştır.
Agora kitaplığı, 2007Kitabı okudu
Andrey Tarkovski 1975 yılında çektiği Ayna filmi hakkında seyircilerden bir takım mektuplar alır. Akşam okuluna devam ederek eğitimini tamamlamaya çalışan bir fabrika işçisinden aldığı mektupta şunlar yazmaktadır:
"Bu mektubu yazma sebebim, Ayna: Bu filmi anlatmak elimden gelmez, ben onu yaşıyorum. Dinleme ve anlama yeteneği yüce meziyetlerdir. İnsan ilişkileri bu temel üzerinde yükselir. Elinde olmadan bir yanlış yapan, doğal birtakım tersliklere uğrayan insanı anlamak ve bağışlamak. İki insan bir kez olsun aynı şeyleri hissetmeyi başarabilse, ondan sonra birbirlerini her zaman anlayabilirler. İsterse biri buzul çağında, öteki elektrik çağında yaşıyor olsun. İnsanlar hem kendilerinin, hem başkalarının, hiç değilse en temel insani yönelimlerini duyumsayabilseler, Tanrım!"
“Üç gündür kimseyle konuşmamıştım. Bu durum hoşuma bile gitti. Bir süre sessiz kalmak iyi geldi. Kelimeler bazen tüm duygularımızı ifade etmeye yetmiyor. Çok sönük kalıyor.”
🎬 Andrey Tarkovski, Ayna