Çokça acının bir tanımı var mı yok mu diye düşündüm. Okumalar araştırmalar yaptım taki o güne kadar...
Yaşadığım herşeyin zor ve acımasız olduğunu düşündüm hep sanki tüm zorluklar sadece benim yoluma taş oluyordu sadece benim gözyaşlarım nefesimi kesiyordu...
Oysaki babasının kucağında açlıktan ölen bebekler , hayata oyun ile değil ölüm ile başlayan çocuklar , evlatlarının ölümünü dua ile karşılayan anne babalar , ölümler kayıplar acılar dehşet içinde yaşamlar virgüller ayırmaya yetmiyor boğazımda düğümleniyor.
Acının tanımı yapılamıycak bugünlerden sonra çünkü acı artık içimizde acı artık heryerde acı sadece Filistin'de....
biraz da ciddi şeyler
ilkokul kitapları ilkokul düzeyindeki öğrencilere uygun mu? müfredat yahut yeni adıyla öğretim programı sahiden de yanlış mı planlanmış? öğrencilerin, talebe olduğunu söyleyebilir miyiz? eğitim sistemini gece-gündüz eleştirmek neye dahil? eleştirenlerin gerçek bir isnadı var mı? pisa, tims, kanguru soruları bizim eğitim
Merhaba Sevgili Ortadoğu Halkım
Kanla sulanır dört bir yanın
Hırsla örülü kalelerin
Ve yoklukla boğulur çocukların
Merhaba Sevgili Ortadoğu Halkım
Bugün Gazze'n yetim İslam ümmetinde
Dün Halepçe idi kimsesiz olan topraklarında
Ve yarın kim bilir evsiz kalanların kervanında
Merhaba Sevgili Ortadoğu Halkım
Hüseyin'e ağlar Muaviye ile
Rahmetle... 6.2.23
"Önce korkunç bir uğultu geliyor, ardından sert ve insanın ayaklarının bağını çözen bir sarsıntı..." Diyordu...
Kıyamet mi bu ? Kimin kıyameti? Yerle bir olan betonların içinde kimler var? Umutlar, pişmanlıklar, küskünlükler, sabaha halledilecek binlerce iş... Kokusunu içine çekmek için annesinin yatağına koşmaya gidecek kaç ufacık kalp?
Bir damla sütü bekleyen kaç yeni doğan...
Kıyamet mi bu ? Koptu kopacak. Koptu sanki. Her birinin kıyameti. Bu taş betonların içinde kaç sessiz çığlık koptu? Kaçı duyulmadı ? Güneşi vücuduna geçiremeden daha... Sarılmayı bekleyen kaç kol eksik? Göğsüne düşmeyi bekleyen kaç baş? Eksik kaldı özürler, helallikler, aşklar, aşıklar. Öksüz kalan topraklar, anneler, babalar, çocuklar. Şimdi her şey ve herkes sessiz. Yaralı bir kuş geziyor göğün en üstünde. Yas bile tutamadan daha... Tanıyamadan kardeşini, annesini, babasını bir karış toprağa isimsiz bir tahta ile...
"Önce korkunç bir uğultu geliyor, ardından sert ve insanın ayaklarının bağını çözen bir sarsıntı..." Diyordu...
Gidiş, yok oluş, yeniden doğuş.
Hbk.
Ah yaktık şu mübarek vatanın her yerini
Saçtık eflâke kadar dûdunu âteşlerini
Kapadı gözde olanlar çıkacak gözlerini
Vatanın bağrına düşman dayadı hançerini
Yoğ imiş kurtaracak bahtı kara mâderini
Kendimizden niçin olduk bu kadar meyûs
Gidelim dâdına Allah için ehl-i nâmûs
Sönüyor şem-i emel işte kırıldı fânus
Vatanın bağrına düşman dayadı