Derwêş (siwarê wê Şêx Seîd e)
"... ba, çawa xwe berdida newalên min û te, bîst sal berê
tu şêxekî ji kaxizê çekirî û ez ji çar simên bengîn
şeşzînî bûm, naşît bûm, min digot wê roj li me hilbê
ku îro ba tê ji aliyê sêdara te ve û ez dûr ji hevrazan..."
Sayfa 20 - DaraKitabı okuyor
Dîya min digot dest bi mêjê bike, qurana xwe bixwîne û destên xwe ji Xwedê ra veke bi sonda qesemê tu tiştekî te namîne.
wê rojê
jînê gulîyên xwe kur kiribûn
şîn digerand
min teze ris diristin radiçandin ji bejna xwe û te re
te digot hela bisekine
hina sar nebûye qedeha çaya me ya oxirê
Niha bala Stî Şevîn ketibû çend xwendekarên dibistanê. Ew ê biçûna li dibistanê fêrî perwerdeya Kemalîst a pozîtîvîst bibûna. Stî Şevîn pirtûkên wê yên dibistanê hatin bîra wê: Dersa fen û metematîkê, rûpela ewil, wêneyê Mistefa Kemal û bangawaziya wî ya ji bo ciwanan: "hêza ku tu muhtacî wê yî di xwîna te ya esîl de ye..." Ev çawa perwerdehî bû, çawa fen û matematîk bû, hişê Stî Şevîn nedibirî. Kî bîra ku "xwîna esîl" û fen û matematîk?! Stî Şevîn bi keser digot, "dû re em ecêbmayî dimînin bê gel çawa dibe yekperest, nijandperest û cahil?!"
Sayfa 14 - Belkî
Destana Memê Alan
(…)
Zînê got: “Lolo, Memo, dilê min bi kul û bi jan e.
Madem ku tu guh nadî gotinên merivane
Ji berê da, xelkê kêmanî xistine derê me jinane,
Dibêjin: “Jin parsiya kêm in û rûreşiya dê û bavane.”
Were destê xwe bavêje destê min û min çek ke ser pişta Bozê
Rewane,
Berê xwe bide welatê xwe, bajarê Mixribiyane,
Bila heywan me her duyan bibe,
Sayfa 61Kitabı okudu
Serê Şer
Bûye meselok di nava kurdan
“ Kûzê ji axê nagre ava zêr,
Cendekê pisîk navê serê şêr”.
Mîrekî kurdan xwedî nav û deng
Bi xwedî dikir şêrekî çeleng
Li ber dilê mîr gelek xoşewîst
şêr jî hezdikir ji xudanê xwe
Sipartibû wî dil û canê xwe
Carekê da pê kovîkî sitûr
Di tirang de ket nav gelîkî kûr
Pîjekî pir tûj qefsing jê kun kir
Dilê şêr hingavt di
Kerê Dengbêj
Dibêjin li nav şêrwan
hebû yekî bazirgan.
Wî hebûn hêştir û ker,
tev bi hawid û semer.
Ji wan dudo bûbûn jar.
Nema bi wan dibû kar.
Gurê pîr
Dibên li nav Xidirsor,
di binhêla Kawê jor,
gurek bûbû pîr û jar.
Pê nedibûn raw û kar.
Dît gurekî pişt hêşîn,
şeng û oflaz û narîn.