Orada, o güzel kıyıda gün doğumunda güler, gün batımında daimi bir hüzünle ağlamak isteyerek kalırdım.
Artık beynim, zihnim olağanüstü bir yorgunluğa uğradığı için yalnız beni bunaltan bir velvele içindeydim.
Anladım. Güneş artık battı. Karanlık gittikçe artıyor. Gün batımının hüznü etrafa yayılıyor. Kimseler yok. Herkes evinde. Kuşlar bile yuvasında!
Okur Takip Önerileri
Düşündüklerim bir değil ki! Ben bin fikirliyim.
Fakat bu ağlayış pek sakincedir. O iniltiyi yalnız ben işitirim. O damlalar yollarını değiştirerek birer birer kalbime dökülür, buharlaşır. Ateş gibi bir nefes, yakıp kavuran bir ah tarzında ağzımdan çıkar.
Ah, Ben anlıyorum; bu hayat olağanüstü bir süratle zamanı aşıyor.
Geceler! Hayalimle neden bu kadar içli dışlıdır?
Bu sıkışmışlık hissinden kurtulamıyorum.
O kalbimin sevgilisi görünmüyor. Şimdi büsbütün kimsesizim.
İnsan hayatın hiçbir devrinde düşünmekten geri kalmıyor.
Geceler! Benim çaba, gayret ve mihnetle geçirdiğim hayata şahittir.
Ben yine gözümü o ufuktan ayırmam. Bir şey bekliyormuşum gibi yönelip kalışımı bozmam.
Kalben üzüntüye kapılırım. Üzüntüm büyür. Galiba Yüzümde de birbirine zıt hissiyatın izleri görünür. Güler gibi ağlarım. Yok, ağlar gibi gülerim. Ah! Tarif edemedim.