Cennet'ten öyle bahseder ki gerçek Müslüman,
Sanki bizzat kendisi oradaydı bir zaman;
Nasıl vaat etmişse Kur'an öyle inanır
Cennet'e
Bu inanç üzerine kurulmuştur saf öğretisi dinin.
Lâkin Peygamber, ol kitabın müellifi,
Cennet'te sezgiyle bilir eksiklerimizi,
Ve lânetinin şiddetine rağmen görür ki,
Şüphe, karartır imanımızı umumiyetle.
Bu yüzden Tanrı hepsini gençleştirmek üzere
Bir gençlik numunesi gönderir ebedî Cennet'e;
Uçarak yaklaşır o ve tereddütsüz kucaklar
Boynuma dolandırır güzelim zülüflerini.
Kucağımda, kalbimde taşırım o semâvî yaratığı,
Bundan öte bir şey bilmek istemem elbet,
Ve hem şimdi Cennet'e kuvvetle inanıyorum;
Zira onu ebedi bağlılıkla öpmek istiyorum.
Sayfa 252 - GoetheKitabı okuyor
Batılılaşma sürecine girdiğimizden bu yana Türkiye üç kefeli
bir terazidir. Terazinin bir kefesi üzerinde yaşadığımız toprakların gayri müslim karakterini öne
çıkarma taraftarı olanların doldurduğu kefedir. Bir diğerinde din faktörü belirleyici olmamakla
birlikte “yerlilik” ve “biz” duygusu sahibi olanlar yer tutarlar. Terazinin üçüncü kefesinde
Hz. Ebu Bekir:
Müslüman olduktan sonra Hz. Peygamber tarafından #Abdullah olarak değiştirildiği rivayet edilir.
Servetini Allah yolunda harcayıp eski elbiseler giydiği için #Zü’l-hilâl,
çok şefkatli ve merhametli olduğu için #Evvâh lakaplarıyla da anılmıştır.
Ancak onun en meşhur lakabı #Sıddîk’tır. “Çok samimi, çok sadık” anlamına gelen bu lakap kendisine, Mi‘rac olayı başta olmak üzere gaybla ilgili haberleri hiç tereddütsüz kabul ettiği için bizzat Resûl-i Ekrem tarafından verilmiş ve İslâm literatüründe bununla şöhret bulmuştur.
Hz. Peygamber’in vefatından sonra onun devlet yönetimi görevini üstlendiği için de #halîfetü resûlillâh unvanıyla anılmıştır.
Bekir adlı bir çocuğu olmadığı halde kendisine Ebû Bekir künyesinin niçin verildiği konusunda kaynaklarda yeterli bilgi yoktur.
(Ansiklopedisiislamansiklopedisi.org.tr/ebu-bekir)
Müslümanlar Resûlullah(s.a.s) sağlığında onun hükmüne başvuracak ve vereceği hükmü tereddütsüz kabul edeceklerdir. Onun vefatından sonra da hadis ve sünnetini hakem kabul edeceklerdir. Çünkü müslüman olmak bunu gerektirir.
Sayfa 77Kitabı okuyor
Otokrasi ve teokrasi bir ve bütündür. Tanrı adına kim konuşacaktır, değilse kanunu kim koyacaktır (zaten buna kimsenin hakkı da yoktur), kişi en fazla kanunu uygulayabilir! Her ne kadar fıkıh alimleri söylemekten çekinseler de halkın "Tanrı'nın dünyadaki gölgesi" olarak gördüğü halife -ya da onun vekili olan sultan- bunu tereddütsüz yapacaktır.
Bu anlamda Müslüman ülkelerde iktidar her zaman teokratikti ve hep öyle kaldı. Fakat söz konusu teokrasi bir din adamları kastı tarafından uygulanmadığı için, pratikte [uygulamada] bir miktar yumuşatılabiliyordu.
ALLAH’IN DOSTUNUN DOSTU: EBÛ BEKİR ES-SIDDÎK
Mekke’de doğdu. Annesi Ümmü’l-Hayr Selma bint Sahr, Babası Ebû Kuhâfe’dir. Anne ve babasının mensup olduğu Teym kabilesinin soyu Mürre b. Kâ‘b’da Hz. Peygamber’in nesebiyle birleşir. Resûl-i Ekrem’den iki veya üç yaş küçük olan Ebû Bekir kaynaklarda adından çok Atîk lakabıyla anılmıştır. Hz. Peygamber’in, “Sen Allah’ın cehennemden azat ettiği kimsesin” (Tirmizî, “Menâkıb”, 16) şeklindeki iltifatına mazhar olduktan sonra bu lakapla anılmaya başlandığı bilinmektedir. Cahiliye döneminde Abdü’l-Kâ‘be olan adının Müslüman olduktan sonra Hz. Peygamber tarafından Abdullah olarak değiştirildiği rivayet edilir. Servetini Allah yolunda harcayıp eski elbiseler giydiği için “Zü’l-hilâl”, çok şefkatli ve merhametli olduğu için “Evvâh” lakaplarıyla da anılmıştır. Ancak onun en meşhur lakabı Sıddîk’tır. “Çok samimi, çok sadık” anlamına gelen bu lakap kendisine, Mi‘rac olayı başta olmak üzere gaybla ilgili haberleri hiç tereddütsüz kabul ettiği için bizzat Resûl-i Ekrem tarafından verilmiştir. Hz. Peygamber’in vefatından sonra ona devlet yönetimi görevini üstlendiği için “halîfetü resûlillâh” denilmiştir.
Diyanet İşleri Başkanlığı
"Bizim Müslümanlığımız asırları aşıp, çağları geride bırakıp
bize kadar ulaştıysa bunun temelinde Asr-ı Saadet'teki müşriklerin şecaati yatar. Bu hükmün de size çok şaşırtıcı görüneceğini biliyorum. Açıklayayım: İslâmiyet'in neşet ettiği sırada müşrikler kalitesiz ve ucuz adamlar olsalardı putlarının ulûhiyetine yapılan bu tecavüzü, yani "Lâ ilâhe illallah Muhammedun Rasûlullah" sözünü kaale bile almazlardı. Halbuki insanlar putları aleyhine söylenen bir söz üzerine kılıçlarına davranıyor. Demek ki bu adamlar sahip oldukları değerler karşısındaki duyarlıkları itibariyle
çok kaliteli adamlar. Değerlerine önem vererek yaşayan insanlar. Bu insanlar Müslüman oldukları zaman aynı derecede İslâmiyet'e önem verdiler. İyi (altın) müşrik,iyi (altın) Müslüman oldu sonuçta. Ve onlar şirk içinde iken dinlerine gösterdikleri özeni İslâm'a gösterdiler. Bu bağlamda Hz. Ömer, hepinizin bildiği gibi, çok çarpıcı bir örnektir. Hz. Ömer'in Müslüman oluşuyla sonuçlanan olay, onun Rasulullah'ı öldürmek niyetiyle yola çıkışıyla
başlar. Ve, Ömer, Ömerü'l-Faruk diyoruz ona, bir kabile reisi olması hasebiyle Müslüman olduğu zaman içinde bulunduğu kabileyi parçalamıştır. Kendi kabilesi içinden Ömer Müslüman olduğu için Müslüman olmayı tereddütsüz kabul eden insanlar çıkmıştır.."
