bunalımı, yalnızlığı ve her şeyin farkında olmanın verdiği korkunç endişeyi tam anlatan o roman. her şeyin farkında olsan da kimseye kendini anlatamamakla gelen kifayetsizlikten tutun, tüm bu sıkıntılar arasında yeşeren saf duyguların insanı evindeymiş gibi hissettirmesine kadar bu sürecin en başından sonuna, bizzat tanık oluyoruz okurken. öyle zor bir üslubu yok ve akıcı. yakıp kadri; tüm roman boyunca bu bunalımı her yönüyle ele alıp ayrıntılı olarak açıkladığından, bazen sıkılmadım diyemem. fakat içerdiği her şeyle (özellikle sonuyla) bir tokat gibi yüze çarpan bu kitabı gerçekten beğendim, sık sık kendi yaşadıklarımla bağdaştırdım. tam kimsenin sizi anlamadığı için size yaftalar yapıştırdığı ya da etrafınızdaki herkesin sizden çok farklı bir dünyada yaşadığı gibi düşüncelere sahip olduğunuz bir dönemden geçiyorsanız okumanızı kesinlikle tavsiye ediyorum. insan gerçekten de en çok kalabalıkta yalnız hissediyormuş.
