Elçilerin hayreti Süleyman yurdunun heybetinden daha büyüktü. Tuhaf bir
durumla karşı karşıya olduklarını hepsi anlamıştı. Sık sık hayret ve
heyecanla göz göze geldiler. Yürüyüp geçtikleri yerler yekpare altınla
kaplanmıştı. Altın tozuyla sıvanmış yapılar ışıl ışıldı. Renk renk kuşlar,
atlar, eşekler, inekler, köpekler, kediler altın kaplı yerlerde yuvarlanıp
yatıyorlardı. Belkıs’ın elçileri şaşkınlık içinde nereye bakacaklarını bilemediler. Yakutlarla kaplı köşkler, yüksek yapılar, altın tozlu yollar,
billur çardaklar, yüksek duvarlar üzerinden sarkan meyve yüklü ağaçlar, türlü ses ve ahenkte ötüşen renk renk kuşlar, güler yüzlü hizmetliler, sofralar, dolu dolu ikramlar ve daha neler neler…
Sayfa 75Kitabı okuyor
Nereliyim acaba?
Bunu kendime de sorar, bir cevap bulamam.
Coğrafyaya, mekana dair bir bağlanma, bir aidiyet duygusu yok bende. Zihnimi eşiyor, hafızamı yokluyorum. Hep yollar, kıvrılıp giden tozlu yollar, eski dökülen otobüsler, kamyon karoseleri, tiren rayları, vagonlar, kurum vs.
Sayfa 18 - Dergah Yayınları • 2000Kitabı okudu
“HAZIR GİYİM”
~~~
Cıvıktır, şeffaftır ölçüye sığmaz
Hakikati tadmaz, yalana doymaz
Yer, içer, konuşur; düşünmez, duymaz
Bu fosili bu zamana kim koydu?
Taşlı yollar, tozlu yollar bitmiyor
Boş vaadler mutluluğa yetmiyor
Öne geçmiş, ileriye gitmiyor
Bu sığırı bu kervana kim yoydu?
Kıravatı kim bağladı boynuna?
Diplomayı kimler soktu koynuna?
Mikropları kim doldurdu beynine?
Bu sülüğü bu ummana kim koydu?
~~~
Artık uzun tozlu yollar, güneşler, hep uzun tozlu yollar, güneşler
Biliyoruz açıkhava okullarında derslere girmiş
“Tanrı'ya Ölüm!' diye yazmıştır karatahtalara
Ve ilk denklerini yapmıştır sürgünlüğün
Kara sürgünlüğün
Ama lambası hep yanık
