Ama bugün, güneş her yerdeyken ve katı olan her şey kendi gölgesinden başka bir şey değilken, yaşamdaki sahici şeylerin, hatırladığım şeylerin, elimde evirip çevirdiğim şeylerin; evler, banka hesapları, ödüller veya terfiler olmadığını biliyorum. Hatırladığım şey sevgi her şeye duyulan sevgi- bu tozlu yola, bu şafağa, nehir kenarındaki bir güne, kahvede rastladığım bir yabancıya duyduğum sevgi. Hatta kendime ki kendini sevmek en güç şeylerden biridir zira sevgi ve bencillik aynı şey değildir. Bencil olmak kolaydır. Olduğum kişiyi sevmek ise zor. Severseniz şaşırmamda bir tuhaflık yok. Ama sonuçta kazanan sevgidir.
Hayatının en mutlu yıllarını yaşadığını bazen seziyor, ama bu bilgiyi aklının yalnızca bir köşesinde tutuyordu. Mutlu olduğunu düşünürse onu kaybedebilirdi. Zaten hayatta öfkelenip söylenecek ve o anki mutluluğunu insana unutturacak o kadar çok şey oluyordu ki.
Eğitimsiz birinin eğitimsiz biri gibi davranmasında ne gibi bir kötülük ya da tuhaflık olabilir ki? O insanın bir hata yapmamasını umduğun için aslında kendini suçlaman gerek. Çünkü başlangıçta bu kişinin bir hata yapacağını anlama yetisine sahiptin. Bunu unutan sen, onun hata yapmasına şaşırıyorsun.