Anlaşıldığını hissetmek ! Sanırım insanoğlunun en çok arzuladığı şey bu.
Neyse ki zayıf yanlarımı görürler endişesiyle insanlara yakınlaşmaktan korktuğum anlar yok artık ! Bırak kim neyi görecekse görsün. Sonuçta insan kendine bile yabancı.
Sürekli şikayet eden ve mutsuz kişilerden uzaklaşmayı öğrendim. Hepsi çok sıkıcı
O yüzden meydan okumayı öğrettim kendime. Ona buna değil de kendi hayatıma ! Yapabileceğim halde bugün hala yapamadıklarıma, ertelediklerime.
Dikkat ediyorum da bugün bana en unutulmaz anları yaşatan şeyler, geçmişte hep yapmaktan korktuklarım olmuş.
İyi ki varım dediğim zamanlar, hep sevildiğimi bildiğim anlardan ibaret oldu. Zaman dursa keşke dediklerimse hep tekrar özlem duyma korkumdan.
Sahiplenmeden seveceksin ! Unutma ki sen bile sana ait değilsin. Bakmayacaksın da öyle rengine, cinsine. Gözleri bile yetecek tek başına onu deli gibi sevmene. Yolda yürürken kızmayacaksın mesela ona baktıklarında. Hem zaten dert de etme bulduğu müddetçe o sende kendini, devam da edecek yanında kalmaya. Merak edeceksin ama vermeyeceksin ele. En çok da kendine !
"İnsanın en büyük tutkusu, kendine insan olduğunu kanıtlamaktır." Dostoyevski
Zihninde kendinden bile bağımsız olabilir misin ?
Zaten doğduğun andan itibaren yakınların, öğretmenlerin ve medya dahil her şey, sorgulamaman gerektiği üzerine bir sistem kurmuş. Düşünmek nedir onu unutmuşuz. Kendince iyi bir laf etsen, seni aşağılamak, korkutmak veya dışlamak için pusuda bekleyen insan dolu ortalık. Gizliden gizliye herkes sanki 'Susarsan mutlu olursun' der gibi.
Hayatı güzelleştiren şey, tehlikeyi sevmektir.
"İnsanın kendi olabileceği tek yer kalbidir dedim sonra, insan yalnızken kendisidir diye de uzattım. Ama insanların, ruhuma bu izinsiz girişleri yok mu, beni delirtiyor."
Farkında olmadan davranışlarımızı etkileyen öyle bilinç dışı ögeler var ki, onlar hepimizin içinde bizden habersiz başka kişilikler yaşatıyor. Tam anlamıyla göründüğümüz gibi olmamamızın nedeni işte o kişilikler.