O zamanlar yirmi dört yaşındaydım.O zaman bile ruhumu sıkan dağınık,yabanilik derecesinde yalnız bir yaşantım vardı.Kimseyle görüşmüyor,başkalarıyla konuşmaktan kaçıyor,gitgide daha çok kabuğuma çekiliyordum.Dairedeki görevimde kimsenin yüzüne bakmamaya çalışıyordum,ama iş arkadaşlarım,bana yalnız garip bir adam gözüyle değil,-öyle sanıyorum ki- aynı zamanda tiksintiyle bakıyorlardı. "NEden benden başka birisi kendisine tiksintiyle bakıldığını hissetmiyor? diye bir düşünce takılıyordu kafama. Memurlardan birinin çopur mu çopur,iğrenç,hatta haydut suratına benzeyen bir yüzü vardı. Benim de onun gibi biçimsiz bir suratım olsa kimsenin yüzüne bakamazdım herhalde.Bir başkasının giysisi kokudan yanına varılamayacak denli kirlenip eskimişti. Gene de hiçbirinin ne kılığından,ne suratından ,ne de herhangi bir ruhsal eksikliğinden gocunduğu yoktu.HİÇBİRİ KENDİSİNE TİKSİNTİYLE BAKILDIĞINI UMURSAMIYORDU; yeter ki bakan,amirlerden biri olmasın. sınırsız gururum ve bunun doğurduğu aşırı titizliğim sonunda iğrenme derecesine varan bir nefret duyuyordum kendime karşı; bu yüzden başkalarının da bana aynı gözle baktığını düşünüyordum.
Sayfa 81 - iletişim
"Onun küçük düşürülmüş olarak gitmesi kendisi için daha iyi. İnsan ruhunu kasıp kavuran bir duygunun-küçük düşürülmenin-gene aynı ruhu yüceltebileceğini kim yadsıyabilir?NAsıl olsa bir gün kızcağızın kalbini kıracak,benliğini köreltecektim...Yediği bu darbe aklından çıkmayacak,saplandığı batak ne kadar derin olursa olsun onu kyrtaracak,ruhunu kinle temizleyecektir..."
Sayfa 173 - İletişim