"Şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı."
Sayfa 141Kitabı okuyor
Bende Zeze gibi kalbimde bir sürü insanı öldürdüm
Brezilya edebiyatının klasiklerinden 
Şeker Portakalı,
José Mauro de Vasconcelos 'un başyapıtı kabul edilir. Yetişkinler dünyasının sınırlamalarına hayal gücüyle meydan okuyan Zezé'nin yoksulluk, acı ve ümit dolu hikâyesi yazarın çocukluğundan derin izler taşır.
Beş yaşındaki Zeze hemen her şeyi tek başına öğrenir.Çok zeki ama bir yandan da yaramaz bir
Bu yorumların ortak noktası şudur: Allah’ın rahmetinden ancak kör taassup göstererek inkârcılıkta direnen kimseler ümitlerini keser. Mümin kişi ise kullukta ne kadar kusurlu olursa olsun, “Artık kesinlikle Allah bana acıyıp affetmez” diyerek O’nun engin rahmet ve bağışından ümit kesmez; aynı şekilde bu mümin iyi kul olmak için ne kadar gayret ederse etsin asla ameline güvenip, “Ben üstüme düşen her şeyi yaptım, artık Allah’ın rahmetine ve affına ihtiyacım kalmadı” diye düşünmez.
Sayfa 328Kitabı okuyor
Şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı.
Sayfa 33
Böyle bir meyhane köşesinde tanıdım
Orhan Veli'yi
O limonlu votka içti, ben susuz rakı
O garip şair de öldü gitti
Hayatın tadı tuzu kalmadı
Sayfa 85Kitabı okuyor
Şimdi biraz da sen yan artık, benim yanacak yerim kalmadı.
Sayfa 141 - 14.
Zindan gece, tat kalmadı günlerdeyse
Çoktan kapanık, aç dediğin perdeyse
Aydınlığa hasret nicedir gözlerimiz
Artık bulalım gel, son ışık nerdeyse
Sevgilerimizi söyleyemez olduk
Göremez olduk nice güzellikleri
Yalanı öğrendik
Utanmayı öğrendik
İnandık sonraları
Bütün yaratıklardan üstün olduğumuza
Büyük zekamız
Önce kafesi, zinciri, zulmü icat etti
İyilik, güzellik ve doğruluk adına
Hiçbir şey kalmadı inandığımız
Aradan bin yıllar geçip
Atom parçalanıncaya kadar
Zaten paramparça olmuştu insanlığımız
Sayfa 97Kitabı okudu
Nasıl olsa tadı tuzu kalmadı dünyanın
Haklısın dedim ya ölümü özlemekte
Hiç ümit kalmadı demek, bak, fırlatıp attığı,
Sürgün ettiği bizlerin yerine insanı yaratmış;
Yeni hazzı o; bu alemi onun için yaratmış.
Öyleyse elveda ümit ve ümitle beraber, elveda korku,
Elveda pişmanlık: Kaybettim hayırlı olan her şeyi
Sayfa 142Kitabı okudu
Kurudu yüzümde gözyaşları
Korkulardan kalbimde eser kalmadı
Baktım gözlerinin içine uzun uzun
Ben bir şey söylemeden o her şeyi anladı
Senin aşkının derdiyle hasta oldum. Döşeklere döşendim. İşte hayatımın kalanından da ümit kalmadı.
Sevgilerimizi söyleyemez olduk
Göremez olduk nice güzellikleri
Yalanı öğrendik
Utanmayı öğrendik
İnandık sonraları
Bütün yaratıklardan üstün olduğumuza
Büyük zekâmız
Önce kafesi, zinciri, zulmü icat etti
İyilik, güzellik ve doğruluk adına
Hiçbir şey kalmadı inandığımız
Aradan bin yıllar geçip
Atom parçalanıncaya kadar
Zaten paramparça olmuştu insanlığımız
"Herkes ibne olmuş bu aıemde. Polisi de ibne, sarhoşu da ibne, esrarkeşi de ibne. Hiç erkek kalmadı mı lan bu şehirde?"
Penceredeki kadınKitabı okudu
