Bir umut yok mu baba?" diye sordu. "Umut mu?" dedi. "Olmaz mı? Bir yığın..."
İster Rio de Janeiro'da, ister Hamburg, Bakü, Kyoto ya da Lizbon'da, dünyanın neresinde olursam olayım, akşam yemeği vakti uzak mahallelerde, arka sokaklarda uzun uzun yürür; açık pencerelerden ev içlerini, televizyonun karşısındaki sofralarında oturan aileleri, tıpkı Füsunlarda olduğu gibi, yemek odasının bir parçası olan mutfaklarda anneler yemek pişirirken, çocukları, babaları, evli genç kadınları ve umut kırıcı kocalarını, hatta evin kızına aşık zengin uzak akrabaları görebilmeyi isterdim.
Sayfa 465 - Yapı Kredi Yayınları, 36.Baskı, Eylül 2023
Türk Fırtınası diyor ki;
İnsanlara beş çocuk yapın diyeceksiniz sonra da o beş çocuğun babalarının sahibi olduğu üretim ve hizmet araçlarını özelleştirme adı altında talan ederek satacaksınız sonrada o çocukları ve babasını sömüren tefecilere hazine de para yok yaşam pahalılığı var diye sömürge ve köle ettireceksiniz. Bütün kaynakları milli güvenlik tehdidine dönüşen holdinglere aktarıp seçimden seçime umut satarak insanları nereye kadar aldatacaksınız? Siyasi ideoloji veya parti değişse bile devrim ile kamulaştırma yapmak ve üretim ekonomisine geçmek dışında hiçbir çözüm yoktur. Hem ürettiğinden çok üreyip hemde üreyenleri üreten sömürgeci zihniyetlere yem etmenin ahlaklı bir niyet olduğunu artık kimse savunamaz.
Önder Karaçay
``Telgrafın tellerini kurşunlamalı’’
Öyle değildi bu türkü bilirim
Bir de içime
-Her istasyonda duran sonra tekrar yürüyen-
Bir posta katarı gibi simsiyah dumanlar dökerek
Bazan gelmesi beklenen bazan ansızın çıkagelen
Haberler bilirim mektuplar bilirim.Gamdan dağlar kurmalıyım
Kayaları kelimeler olan
Kırk ikindi saymalıyım
Kırk gün hüzün
Şimdi biz neyiz biliyor musun?
Yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz. Umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada bir şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilemeyen çocuklar gibi.
Artık hiçbir duygusunu anlayamayan çocuklar gibi.
