Sonra hep mutsuz, hep karanlık, hep yalnız oldum ben Fezai abi. Kimseyi gerçekten sevmedim, kimseden gerçekten nefret etmedim, yaptığım hiçbir şeyin gerçekten bir anlam taşıdığına inanmadım. Ve Tanrı'yla da bir daha hiç konuşmadım. Böylece zaman içinde birbirimizi unuttuk.
"Çünkü bir zamanlar cennet vardı, anlıyor musun? Ve duyabiliyorduk-cennetin şarkıları gözlerimizin önündeydi. Ama günah işledik ve Tanrı müziği bizden aldı, bir zamanlar onu duyduğumuzu bile unuttuk, ama bazen, bir şiir ya da şarkı- bize günah işlemeden önce hayatın nasıl olduğunu anımsatıyor."
Şimdi bir derin mavide akşam oluyor
Gök mavi deniz mavi
Mor dağlar yeşil ağaçlar mavi
Bozuk düzen mavi gecelerden sesleniyorum sana
Ne opera aryaları
Ne beşinci senfonisi Beethoven'ın
Bir yalnızlık marşıdır çalınıyor uzakta
Gün ışığı arkamızda kaldı bak
Tanyerinde unuttuk gözlerimizi
Gel artık
Hayata yeniden başlayalım
Gel artık
Bu mavilerde kimseler görmez bizi
Sayfa 18 - Kader Kapıyı Çalıyor
/
(Andante)Kitabı okuyor
Hepimiz, insanlığın yüksek seviyelerini arzulayan bizler,bir şeyi unuttuk: Zamanı!
Sosyal Medya Yüzünden Konuşma Yetimizi Kaybettik
Günümüzde insanlar sosyal medya yüzünden artık konuşma yetilerini kaybetmeye başladılar. Sanalda çok aktif, whatsapp'tan teks tabanlı konuşunca zamanla konuşma yetmizi kaybetmeye başladık. Düşünün, whatsapp'a sesli ve görüntülü konuşma geldi ama biz hâlâ yazıyoruz. Neden? Teks (yazı) tabanlı yazmaya alıştık, bu tasnif ve data takip açısından daha kolaydı, konuşmayı unuttuk, konuşma yetmizi kaybettik. Günlük yaşamda konuşurken karşımızdakinden gözlerimizi kaçırıyoruz, heyecanlanıyoruz, ne diyeceğimizi unutuyoruz, kelimeler arka arkaya gelmiyor, konuşma süremiz yavaşladı, hızlı konuşamıyoruz artık. Bunun sonucunda da bu sosyal fobiye dönüşüyor, yazmayı tercih ediyoruz.
Sayfa 31 - Motto yayınları, Said ErcanKitabı okuyor
“Unuttuk. Plevne’yi, Çanakkale’de niçin savaştığımızı, İstiklal Harbini, koca bir devlet sahibi olduğumuzu, her şeyi, her şeyi unuttuk.”
Sayfa 36
Öyle bir sahne ki bu: Anladık, sevdik ve unuttuk her şeyi..
Sayfa 177Kitabı okuyor
Sanki bütün insanlık unutmuştu onu, herkesten özür bekler gibi bir hali vardı, 'biz yaşadık lakin kusura bakma seni unuttuk' demelerini bekliyordu ama yok, sonu sessizlik... Kimsenin acıya tahammülü yoktu, gözlerden yaşamamışlığın, mahcubiyetin hüznü okunmuyordu.
Kendini yeniden sevmek veya sevmeyi öğrenmek- Alice in the Cities 1974- Şans ver!
Bugün uzun zamandır yapmadığım "şans ver" başlıklı yazılarıma bir yenisini daha ekleyeceğim. 1974 Yapımı siyah beyaz ve Alman sineması eseri olan Alice in the Cities (Alice in den Städten) filmini izledim ve film beni gerçekten çok etkiledi. Filmin içeriğini çok kaba hatlar ile anlatacağım ve daha sonra neden etkilendiğimi aktarmaya