Hayatın kurgulanmış akışı esnasında, insan bir süre sonra tatmin olmamaya başlar. Aradığı bu değildir; bir çınar ağacının dibinde oturmak, sonbahar yapraklarının dökülüşünü izlemek ve biraz üşümek ister.
Üşümek mi? İnsanın içinde güneş yanarken üşümek mi? Bu akşam, gökyüzü bana, batıdan doğuya kadar dallarını uzatmış bir ağaç gibi göründü; yavaş yavaş sallandıkça, üstümüze beyaz çiçeklerini döken kocaman bir yasemin ağacı!
•
•
gülümseten alıntılar :)
Sayfa 209Kitabı okuyor
Sanki çok üşümek de, sobanın karşısına geçmek, sıcağın iliklerine işlediğini duymak gibi bir şeydi onu düşünmek.
Sayfa 76Kitabı okuyor
Dinlenme, tembellik değildir . Hatta tembellik dinlenme ile bağdaşmaz. Nitekim dinlenmek için önceden çalışılmış olması, yorgunluk değilse bile bir kendini onarma ihtiyacı duyulması gerekir. Hiçbir tembel hak edilmiş bir dinlenmenin keyfini çıkaramaz, çünkü Pascal'in dediği gibi, nasıl ki ısınmanın tadını almak için üşümek gerekiyorsa, dinlenmenin zevki de çalışmakla çıkar.
“Yalnızlığın ‘ben buradayım’ını itme savaşımı. İstemek, ‘İstendikçe/istedikçe? değişemez yanın gücünü daha iyi anlayıp istememesini bilmeli.’ Sonra kalkınca, hemen anında yakalanılan buz gibi tekbaşınalık ve onun oyunu, onun koşulları, koşullandırmaları. Şarkılar başlatmak ve çok üşümek ve kırılamaz gerçeği yumuşak hüzne dönüştürmeye çalışmak; dokunarak, sımsıkı sarılarak. Becerememek. En dibi bulmak”
Sayfa 74 - 4. Baskı İstanbul Şubat 2012Kitabı okuyor
Bu gürültü neden
Sessizce sevmek ve yaratmak varken
Sessizce bilmek ve görmek varken
Bu gürültü neden
Sessizce üşümek ve olmak varken
Ölümle yüz yüze yaşamak varken
Bu gürültü neden
Üşümek mi? İnsanın içinde güneş yanarken üşümek mi?
Sayfa 260Kitabı okuyor
“Kadın evden gidince geriye yalnızca duvarlar kalır. Kadının ayrıldığı evi ısıtamazsınız. Kadın evden gidince geriye yalnızca üşümek kalır...”
Sayfa 74 - (e-kitap)Kitabı okudu
artık üşümek çince bir çiçektir oralarda yolcuların taşıyamadığı bir çiçektir çünkü kardan yorulunca biz sıcak sulara inip sepet öreriz ve gecenin uzun ağzı sulardı saksıları
ve hâlâ ay dağınık saçlara benzer oralarda serçelerin ayaklarına bağladığı karanlık kimseyi çağıramaz kendi adıyla.
Unutmuşum! Ölüm kadar soğuktur ayrılıklar. Adamın üstüne lapa lapa yağar... Ve şairler her mevsim kar ağlar. Üşütmüyor beni dışımdaki kar, içimdeki yokluğun kadar. Seni üşümek budur işte yâr. Şimdi hangi şiire soyunsam, çıplak kaldığımda kalıyorum. hiçbir kelime giydiremiyor beni. Çok üşüyorum. Aklım ayazda kaldığından beri, çok düşüyorum. Girdabından yapılma uçurumlardayım. Gittiğinden beri...
Sayfa 23Kitabı okudu
