“...Benim ruhum rüzgar olup uzaklara gitti,
Sonra yağmur olup toprağa karıştı,
Sevgilimden asla ayrı değilim,
Ben onun saçlarıyım, nefesiyim..
Sevgilim gün doğarken uyandığında
Bir dağ keçisi olup ineceğim dağlardan..
Bir kayaya çıkıp dikilecek,
Onun çadırdan çıkmasını bekleyeceğim.
O ocağı yaktığı zaman ateşinin dumanı olacağım,
Çevresinde dolanacağım!
Atını dörtnala sürüp giderken
Dere geçidini geçerken
Su olup atının toynakları altında sıçrayacağım..
Yüzüne, ellerine serpileceğim..
Sevgilim türkü söyleyende
Onun sesi, türküsü olacağım...”
Sayfa 358Kitabı okudu
Gurbet
Gurbet tuhaf bir kelimedir, söyler söylemez ağızda kekremsi bir tat bırakır. Dil üstünde bir katre kaya tuzu, kolay kolay erimeyen. Bir saklı burukluk, kendini hemen ele vermeyen. “Tarif et” deseler, edemezsin. Bir şey hep yarım kalır, bir nokta hep eksik. Kabataslak anlatır ama tam karşılığını bulamazsın. Bir kez telaffuz eder, bir an
Arkadaşlar merhaba :))
Bir merhaba deyip kaçıyorum çok işim var bugün, hepinize hayırlı, mutlu hafta sonları diliyorum :))
youtube.com/watch?v=N-4-PzX...
Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman
Dilimde sabah keyfiyle yeni bir umut türküsü
Kar yağmış dağlara, bozulmamış ütüsü
Rahvan atlar gibi ırgalanan gökyüzü
Gözlerimi kamaştırsa da
Seninle Başladı Bitsin Seninle
Seninle başladı, bitsin seninle…
Ve gün be gün, ben seni düsünürüm.
Sen benim herseyimsin ey sevgili.
Rüzgarlara ezberlettim türkülerimi,
Ben hep uzaklara türkü yazarım
Sılamsın, sevdamsın, sabır tasımsın
Kalemim adından baska ad yazmaz
Bu kütükte baska bir ad okunmaz
Narına nuruna kurban oldugum
Seven sevdiginden asla yakınmaz
Ben sevda bölügünde kıdemli bir askerim
Terhis olsam gidecek bir yerim yok
Yüregimden baska silah tasımam
Bütün adresleri iptal ettim
Benim senden özge gerçek yarim yok.
Bahattin KARAKOÇ
Ihlamurlar Çiçek Açtığı Zaman
Dilimde sabah keyfiyle yeni bir umut türküsü
Kar yağmış dağlara, bozulmamış ütüsü
Rahvan atlar gibi ırgalanan gökyüzü
Gözlerimi kamaştırsa da geleceğim sana
Şimdilik bağlayıcı bir takvim sorma bana
-Ihlamurlar çiçek açtığı zaman.
Ay, şafağa yakın bir mum gibi erimeden
Dağlar çivilendikleri yerde çürümeden
Ramazan Keleş'ten
Gitmek İstiyorum
Gidesi geliyor bazen insanın. Alıpta başını, ta uzak bir yere, tanıdık bir yüz, bilindik bir acının olmadığı bir köye. İnsanların birbirini üzmediği bir diyara gitmek istiyor.
Gidesi geliyor bazen insanın. Turnalara tutunup acılara kol kanat olmayı bırakıp kırılan kol ve kanadını tamir etmek için gitmek istiyor.
Gidesi geliyor bazen insanın. Gecesi daha aydınlık, gündüzü daha neşeli ve yüreği daha sıcak, bir türkü hüznünü bırakıp mutlu sona gitmek istiyor.
Gidesi geliyor bazen insanın. Alıpta kalemini kağıdını daha da uzaklara, kağıdın kalemden, kalemin tutan elden incinmedigi, su sesiyle bezenmiş, renk renk çiçek açmış yerlere gitmek istiyor.
Gidesi geliyor bazen insanın. Yakıpta tüm geçmişi, geleceğe yalın ayak, koşar adım; siyahtan yeşile, hüzünden kurtuluşa ulaşmak, son düzlüğe gelmeden topraktan düz yola çıkmak için gitmek istiyor.
Ve yazası geliyor bazen insanın. Bir sıcak çay, bir derin türkü hissiyatında, bir şiir olup bazen bir yazı olup okunup anlaşılmak için yani insan anlatıp anlaşılmak için gitmek istiyor. Yani insan ayakları ile değil yüreği ile gitmek istiyor. Yani insan bir kitaptan başkasına geçercesine, bir yazıyı yazarcasına, bir hikayeye kahraman olup oradan oraya koşarcasına gitmek istiyor kendi benliğinden...
Ali Çifter