İnsanoğlu ne kadar da nankörmüş meğer. Aslında kendimi hep ayrı tutardım da meğer en büyük insanoğlu benmişim. Biz insanoğulları hep böyle değil miyiz? Oturduğumuz yerden iyiliği anlatır, doğruları savunuruz. Hayata gelince de susar kalırız. Sevgiyi överiz,bizi seveni sevmeyiz. Saygıyı överiz, bize saygı duyana saygı duymayız. İyilik diye haykırır kötülük ederiz. En komiği de ne biliyor musunuz, sanki bunlar yokmuş gibi her şey toz pembeymiş gibi kendimizi üstün insan görürüz. Ben asla beni seveni üzmem, ben asla bana saygı duyana saygısızlık etmem, ben asla kötülük etmem. Hepimiz iyilik meleğiyiz. Kötüler başka evrenden gelmiş.
Kabul et ey insanoğlu.
Kabul et ey Öniz.
Kötüsün, kötüyüm, kötüyüz. Hepimiz aynı bokun lacivertiyiz. Hepimiz aynıyız. Hepimiz yaptıklarımızın cezasını çekiyoruz. Kabul et. Aç gözünü. Kendini kabullen.
Ben kabulleniyorum.
Beni seveni üzdüm,beni sevmeyeni mutlu ettim.
Bana saygı gösterene saygısızlık ettim, saygısızın tekine saygı gösterdim.
Bana iyilik edene sırtımı çevirdim, kötülük edeni kucakladım.
Ben sıradan bir insanım. Ben herkes gibi kalemine gölge düşmüş bir insanım. Sıradan ve değersiz olduğumu kabulleniyorum. Sıra sende.
"Ne Olur Affet Birdaha Üzmem Seni Dediler,Biz Affettikçe Onlar Mahvettiler..."
N'olur bikerecik öpmeden sakın gitme,
Kim kırdı bilmem ama, ben seni asla üzmem..'
Benim soranım sendin, bilenim sendin.
Sen ise sorulmamayı, bilinmemeyi seçtin. Ben sana demiştim ki ben seni üzmem, üzmek de istemem, ama senin beni üzmeni engeleyyemem. Engelleyemedim.
Beni kaybettin. Peki kim kazandı ?
“Ne olur affet, bir daha üzmem seni” dediler… Affettikçe mahvettiler.