Bunca tesadüf bana artık yalnızca acı veriyor. Güzel şeyler yerini sıkışmışlıklara bırakıyor.
TUT Kİ
Kolumdan tut ve sürükle
Sorma bile canın yanıyor mu diye
Ben de bilmem zaten
Sen de bilme
Günler gelip geçsin
İki bakış yakalama derdinde bile olmayalım
İki kelime dahi zor gelsin
Gelmesin, istemem aslında
Sen ister misin bilmem
Bir selâmı çok görme bana
Gözlerinin benim gözlerime tutunmasını çok görme
Tut nefesi, aç gözünü
Göreme ama beni
Şok geçirten yüzün
Titretmiyor kalbimi
Ama çok güzelsin
Bil istedim
bal'ım
Keskin ama yumuşak bakan, beni hipnotize eden gözler. Büyüsüne kapıldım. Çok güzel bakıyor diye düşündüm, gözlerinin içi hep nasıl da güzel parlıyor. Sonra fark ettim, uyandım bu rüyadan. Herkese aynı bakıyor. Herkes aynı onun için. Konuşmaları aynı, hissettikleri aynı, düşündüğü aynı, davranışları aynı... Ama şimdi bana bu ufak bakışları bile vermiyor. Beni herkesle aynı bile görmüyor. Beni diğerlerinden daha aşağı da görüyor belki. Ben o herkesten daha değersizim sanki onun için. Benim verdiğim azıcık değeri bana çok görüyor. Varlığımı yok saymaya çalışıyor belki. Bense yepyeni bir dünyada kaybolmaktan alıkoyuyorum kendimi.
Bana, herkes gibi olmadığını kanıtlamalı. "Bak ben buyum, sana değer veriyorum, seni seviyorum. Şiirlerim sana. Duygularım senin." desin istiyorum.
Göğsünde dinlenmek istiyorum ben. Kokunla huzur bulmak istiyorum. Kışın ellerimizin birbirine kenetli olmasını istiyorum.
Gözlerin, gözlerimin eşi olsun istiyorum.
Okur Takip Önerileri
Unuttum dedim. Sevmiyorum artık dedim. Doğruydu hepsi aslında. Artık eskiden değer verdiğim birisin. Güzel anılarımız hâla aynı hissettiriyor. Zaman hiç bir şey götürememiş anılardan. Seni görmek imkansıza yakın olmuş, eski bir arkadaş gibi bile görüşemiyoruz. Yeni yeni atlatabiliyorum eskiyi, üzerinden iki yıl geçmesine rağmen. Zar zor seni seviyorum diyebilmiştim, hoş neden dediğimi anlamamıştın bile. Kaybetmekten korkmuştum, şimdi ne kadar gereksiz bu duygu, her türlü kaybediliyormuş. Artık seni hatırladığımda hüzünlenmiyorum, tatlı bir anısın artık zihnimde. Küçük bir tebessümle hatırlıyorum seni. Rüyalarımda bile senden kaçar olmuşum ben. Şu an arkada "ben hala vazgeçemedim" çalması kadar saçma hayatım. Ama biliyor musun? Ben yapayalnız kaldım. İyi olan şu ki toparlanmayı öğrendim az biraz, yarını bilmem, iyi olmak temennim. Fakat son bir şey dilemek istiyorum, bir kez daha görelim birbirimizi, son kez bakayım eskiden cennetim olan o gözlere.
Eskisi gibi hissedemediğimi fark ettim. Şimdi geceyi izliyor, dinliyor ve hissetmeyi deniyorum. Acı gerçeğe karşı kambur ama sakin bir duruşum var. Canımı sıkıyor. Fakat artık neler hissetmeye değer ki?