Ruhen fazla yaralısın, demek istiyordu aslında ama bunu asla dile getirmeyecekti. Şu anda, onca şeyden sonra bile.
keşke elimden bir şey gelmediği zamanlarda olayları boş verebilsem.
Artık gerçeklere ihtiyacım yoktu. Yaşamak istiyordum yalnızca.
Metanetli ve güçlü görünüyordu, tıpkı Donanma'da çalışanların kız çocuklarına öğrettikleri gibi.
"Şimdilik."
O kadar sır tutuyoruz ve vermek zorunda olmadığımız kararlar veriyoruz ki...
Ölüyordum ve içimdeki karanlık firar etmeye çalışıyordu.
Ben hiçim.
Ben...
Ben bittim.
Ve şimdi, şimdi canım acıyor.
Bizi incitecek şeyleri kendimiz seçemiyoruz.
... insanları anlamak güçtür ve bu işler böyle yürür. Ama rol yapmayalım.
Her şey olmak istediği gibi. Her şey benim.
Nereye gidersem gideyim ruhum orada.
Her gün bin bir türlü şeyle karşı karşıya kalıyorduk ve daha büyük dertlerimiz yok muydu?
Havalimanlarında edilen vedalar ve izlenen haber bültenleri vardı fakat babam daima eve geri dönerdi.
İhtiyatlı olmak üzgün olmaktan daha iyidir.
Vahşilik içimize kök salmadan önce, toprağa kök salmaya başlamıştı.
Bomboş bir ufuk, bedenimi ele geçiren açlık... Eğer birbirimize karşı da yaşam savaşı vereceksek bu durumu nasıl atlatacaktık?