Kitaptan beklediğimden fazlasını buldum. Kitap içerik olarak bana 
Stephenie Meyer ‘in 
Göçebe kitabını anımsattı. Kızların zorluklar karşısında sağlam durabilmesini ve arkadaşlıklarının gücünü anlatıyor.
Gençlerin Raxter Lisesinde karantina alınması ile başlıyor. Başlarda her şey yavaş ilerliyordu. Önce öğretmenler teker teker ölmeye başlamış, sonra sıra öğrencilere gelmişti. Hepsinin vücutları farklı ve tuhaf şekillerde değişiyordu. Çok geçmeden dünyanın geri kalanı ile iletişimleri kesilmiş ve bir başlarına kalmışlardı. Kızların okul sınırlarından dışarı çıkması yasaktı. Tox, onları saran ormanı ve içinde yaşayan hayvanları daha vahşi ve tehlikeli hale getirmişti. Bu lanet, her şeyin içine sızmaya devam ederken, onlar da tedavisinin bulunmasını beklemekten başka bir şey yapamıyordu.
Bir gün Byatt da ortadan kayboldu. En yakın arkadaşı Hetty, onu bulmak için her şeyi göze alacaktı; karantinayı ihlal etmek ve çitin ötesindeki korkunç şeylerle yüzleşmek zorunda kalacak olsa bile… Ancak okul sınırlarından nihayet çıktığında, orada kapana kısılmış olmalarının gerçek nedeniyle karşı karşıya kalacaktı.
Ruhen fazla yaralısın, demek istiyordu aslında ama bunu asla dile getirmeyecekti. Şu anda, onca şeyden sonra bile.
keşke elimden bir şey gelmediği zamanlarda olayları boş verebilsem.
Artık gerçeklere ihtiyacım yoktu. Yaşamak istiyordum yalnızca.
Metanetli ve güçlü görünüyordu, tıpkı Donanma'da çalışanların kız çocuklarına öğrettikleri gibi.
"Şimdilik."
O kadar sır tutuyoruz ve vermek zorunda olmadığımız kararlar veriyoruz ki...
Ölüyordum ve içimdeki karanlık firar etmeye çalışıyordu.
Ben hiçim.
Ben...
Ben bittim.
Ve şimdi, şimdi canım acıyor.
Bizi incitecek şeyleri kendimiz seçemiyoruz.
... insanları anlamak güçtür ve bu işler böyle yürür. Ama rol yapmayalım.
Her şey olmak istediği gibi. Her şey benim.
Nereye gidersem gideyim ruhum orada.
Her gün bin bir türlü şeyle karşı karşıya kalıyorduk ve daha büyük dertlerimiz yok muydu?
Havalimanlarında edilen vedalar ve izlenen haber bültenleri vardı fakat babam daima eve geri dönerdi.
İhtiyatlı olmak üzgün olmaktan daha iyidir.
Vahşilik içimize kök salmadan önce, toprağa kök salmaya başlamıştı.