İhlası kıran ikinci mani: Hubb-u câhtan gelen şöhretperestlik saikasıyla ve şan ü şeref perdesi altında teveccüh-ü âmmeyi kazanmak, nazar-ı dikkati kendine celbetmekle enaniyeti okşamak ve nefs-i emmareye bir makam vermektir ki, en mühim bir maraz-ı ruhî olduğu gibi "şirk-i hafî" tabir edilen riyakârlığa, hodfüruşluğa kapı açar, ihlası zedeler . L.165
Kalp hastalıklarının doktorları âlimlerdir. Ancak kalp hastalıkları onları da kuşatmıştır. Kendisi hasta olan doktorun tedavisine ise pek itibar edilmez. Bu nedenle dert ağır, hastalık müzmin, tedavi de yitiktir.
Diz çök ey zorlu nefs, önümde diz çök!
Heybem hayat dolu, deste ve yumak.
Sen, bütün dalların birleştiği kök;
Biricik meselem, Sonsuza varmak...
nefs-i emmareyi taşıyanlara şu dünya çok gaddardır, mekkârdır. Bir lezzet verse, bin elem takar çektirir. Bir üzüm yedirse, yüz tokat vurur.
Olamamanın ve tam bulamamanın içime yerleştirdiği huzursuzluğu da hiçbir şey dağıtamıyordu. Geceleri beni topuklarımdan çekip:
- Hani ya, ne vakit?
Diye yalvaran sesi duymamak için de, zaman zaman, kendimi kaba nefsâniyetime büsbütün bırakıyor, en sert nefs esareti altında yaşıyordum.
Sayfa 72Kitabı okuyor
Üstün muradı anlatmakta bu çok kısır ifadenin hedefini çılgınca arayan bir oluş hasretinden başka bir delaleti yoktu. Bulunması gereken bizzat hayattı; asıl hayat... Onu bul da evvelâ yaşa, sonra yaz yazabildiğin kadarını... Burada yaşaya- bilmekle yazabilmek beraber...
Garp âleminde, kendilerince yaşayabilenler, yâni duyup yazabilenler arasında,
Sayfa 70Kitabı okuyor
Bugün bizi biz düzenlemiyoruz. Ne dilimizi,
ne hayat aktivitemizi, ne mantalitemizi ve ne de maalesef duygularımızı. Bizi başkaları düzenliyor.
Avamı, nefs-i emmare düzenliyor. Onun için kaybettik.
Nefs
(...) nefs, Allah'ın beden ve ruhu birleştirdiğinde varlığa gelen şeydir. Ne ruhtur ne bedendir, ne de tamamıyla yeni bir şeydir. (...) insanın nefsinin alanı "aradadır"; yani ilahi nefes ile dünyevi çamur, ruh ile beden arasındadır.
Sayfa 124 - Nefes Yayınları
İnsan akıl nuruyla aydınlanmadıkça, kendi nefsini göremez. Karanlıkta kalan kimsenin ne kendisini, ne çevresini görmesi gibi, nefs de kendi özünü, aklı ve aşkın biçimleri (suret) aklın ışığıyla görür.
Mertebe
Dünya ve nefs adına her şeyin olumlu gittiği durumların, manevi ilerlemeye ve terakkiye engel olduğunu bilen kamiller için, seçim daima dertten ve meşakkatten yana yapılmıştır.
Şeyh, son olarak bütün ömrümüzü, kendimizi sevmemek adlı trajedinin başrolünü oynayarak geçirdiğimizden bahsetti. Kendimizi sevemiyorduk, zira ebeveynimiz hoşlarına gitmeyen şeyler yaptığımızda bizi sevmekten vazgeçmişti. Kendimizi sevmiyorduk zira kendimizi bir an için iyi ve kötüye dair ikinci düşüncelere boğmuştuk. Kendimizi sevmiyorduk zira ana babamızın, dedemizin, büyükannemizin, arkadaşımızın ya da büyük bir muhabbetle sevdiğimiz bir başkasının beklentilerini karşılayamamıştık... Çoğu kimse zanneder ki, insanın kendisine olan sevgisinin en nefsî ve hodperest tarifi, insanın başkaları yerine kendisini sevmesidir. "Oysa nefs, bizi kendimizi sevmekten alıkoyan şeyin ta kendisidir aslında" dedi Şeyh. "Zaten kendimizi sevmediğimiz için nefs inatla car olmaya devam eder."
Bilişsel Dayanıklılık
Uzun bir süre, kesintisiz bir şekilde, kendine meydan okuyan nefs terbiyesi (tapas) yaklaşımları, cinsel feragat/oruç, bilgi ve inanç eşliğinde, üstelik doğru adanma ile uygulanırsa Çalışma/Uygulama güçlü ve sarsılmaz bir hâle gelir. Bu şu demektir, artık herhangi zihinsel bir dalgalanma ya da çalkantılı bilinçaltı zihinsel izlenimleri altında hedef kolaylıkla kaybolmaz, dağılmaz.
Sayfa 45Kitabı okuyor
Her binanın bir temeli vardır. İslam’ın temeli de güzel ahlâktır.