Kızıma kışlık bot almak için bir AVM'ye gittik bu akşam. Gündüzden kalma bir yağmur, ikindinin karanlığına gizlenmiş yağmaya devam ediyor. Hafiften ıslanıyoruz, biraz da üşüyoruz çocuksu rüzgarla kapalı alana görene kadar. Kapalı alan? O kadar kapalı ki yani başındaki camide okunan ezanları duymuyor insan. Akşamın okunmasına yarım saat kadar
Sanki buralarda bir yerde unutulmuş gibiyim,
Unutulmuş...
Bana unutuluşun hikayesini anlatırmısın Leyla!Unutulmak:kurumuş bir kol kadar kangren. Söylenmemiş bütün sözleri duymak kadar acı.
Ve bildiğin herşeyin yanlış olması kadar boşluk...
Aklıma gelen şey sadece unutulmak değildi elbette.
Acılar,
Çaresizlikler,
Umutsuzluklar,
Gülüşler,
Bir sonraki güne deveran eden korkular,
Yıllarını alan suskunluklar, önce beklemek sonra vazgeçmek, mutluluk ve ufacık sevinçler...
Hoş bütün bunların hepsi bir gün unutulur ki unutulsun da...
Kurak toprağın içine düşmüş bir su damlası kadar kurumuş bir yüreğin varsa unutulmak en iyisidir. Evet hepsi ve herşey unutulsun...🌾 (ftm)
SABAH NAMAZI
Vakit seher?
Zamanın rahmine sabahın nutfesi düştü az önce.
Gün doğuyor yine ve yeniden.
Şimdi hatırla ki, sen de bir zamanlar yokluğun karanlığında yitiktin.
Kimsenin adını bilmediği, hatırını saymadığı bir yetimdin.
Hatırla ki, Rabbin seni yokluğun gecesinden varlık ufkuna eriştirdi.
Unutulmuşluğun gecesinde bırakmadı