Ya da, geçmişin içinden rastgele seçilmiş birtakım öğelerin, ama özellikle beğendiğimiz -ya da beğenmediğimiz- öğelerin yan yana getirilmesiyle kurduğumuz gerçeklikten uzak bir yapıntıdır.
Ölümlü bir dünyada insan çabasının en büyük başarısı, ölüm diye bir şey hiç yokmuş gibi davranarak, ölüme meydan okuyarak kurmak, örmek, kendi payına düşeni yapıp sonrakilere bırakmaktır diyordum.
Okur Takip Önerileri
Aynayı yadırgadım; beni tek kişi gösteriyordu.
Ama arada bir, inanılmaz şeyler de oluyor; olmasa, umut diye bir şey kalır mıydı zaten?
Ne düşlesek, nasıl düşler görsek, yapıntılarımızı nasıl kursak ki bundan böyle? Ne yaparsak yapalım, gerçeklikte olup bitenler bizim her türlü düşümüzü, düşlememizi, yapıntımızı, fersah fersah geride bırakıyor.
Hep yarım işler, yarım bir yaşam. vara vara vardığım sonuçlar bunlar.
Tepelerin aydınlığı, bir süre, yeter gibi görünecek herkese. Sonra tepeler de karanlıkta kalacak.
Bir gün yolunu yitirirsen, artık eski yolunu bulmaya çalışma, yeni bir yol ara kendine.
Gece, karanlık sütü, kurumaz bir memeden emmektir.
Oysa ışığı severim ben; severdim. Önceleri. Şimdi gece sarsın istiyorum beni. Çukur olmalı, çukurda kalmalıyım. Belki de çukurum kazılmakta şimdi.
Perdenin önünü tek dünya sanır çoğu insan. Oysa perdenin ardında, ipleri ellerinde tutanların dünyasını bilenler, yalnız ipleri ellerinde tutanlardır.
Hangi ayna kendimizi gösterecektir bize?
Belledikleri kalıplarla konuşulmadıkça, ırzlarına geçildiğini sanan zavallılar da vardır.
