târumar.
@verayasatirlar
başımı dayayacağım omuzlara mayın döşemişler.
270 okur puanı
Nisan 2021 tarihinde katıldı
târumar. bir yorumu yanıtladı.
benim aşkımı yutkunamazsın koca istanbul boğazın dar.
târumar. bir yorumu yanıtladı.
şebnem, adın dilimin ortasına yuva yapmış guguk kuşu gibi, ne zaman ağzımı açsam uçuveriyor. hasretin gecenin mimarisi oldu, temeli, sütunları, kubbesi. seni sevmek, göğüs kafesimde bir gökdelen jeneratörü taşımakla aynı şey şebnem.
insan, nelere katlanmak zorunda kalacağını önceden kestiremiyor. göze aldığımız risklerden, tehlikelerden çok daha fazlası çıkıyor karşımıza. bakışların, cennetin eşiğinde sorulan bilmeceler gibiydi şebnem. artık hayatımın normale dönmesi imkansız.
mektuplarını üzülerek okudum, sen ki son liman, son ümit, son dost, ilk ve son sevgilisin. sen ki yıldızım, sen ki annem, sen ki çocuğumsun. acılarımla hırçınlaştığına üzüldüm. ıstıraplarım çok mu çirkin, çok mu çocukça? onları senden mi gizleyeceğim? sahneye maskeyle çıkmak! ben aktör değilim. sesinin tonunda minnacık bir soğuyuş hissettiğim an yokum.
acılarımın kaynağı sensin, evet ama hayatımın kaynağı da sensin. senin için ve seninle yaşıyorum. sen uçuruma yuvarlanırken tutunulan dal, sen vaha, sen bütün hayal kırıklarımın dudaklarında ümidleştiği kadın. iki yıl önce bu akşam bir rüyaydınız, bilinmeyendiniz.
Okur Takip Önerileri
doğduğun, büyüdüğün evi gördüm sevgilim. küçüklüğünü gördüm, sen oradaydın ve bir gün benimle tanışacağını bilmiyordun. sen dizime yattın, ben bir hikaye anlattım sana, büyüdün. kafamda bir hikaye, bilirsin. bunu çok severdim. ikimize bir mutlu son yazdım sonra. o evde seninle birlikte oturduk, sustuk. yanımda durdun sessizce, burası sondu. başka bir yaşamdı, sadece biz vardık. bana baktın; mavi ve telaşsız. sustuk. başka bir yaşamda, başka bir mutlu son.
biz bunu hak etmiştik. hikayemiz orada bir yerde benimle duracak. insanın kokusu hep aynı mı kalırmış, şaşırdım. sonra sana ait bir şey aldım yanıma; küçük kırkbeşlik bir plak; arda kardeş’in masalları. eve uğrarsan bir gün, o plağın nasıl kaybolduğunu asla bilemeyeceksin. biliyor musun, sen o küçük plakla benimle, evimdesin hâlâ. sen bunu bilmiyorsun. ve gözlerimi kapattığımda kollarımda başka biri değil, sen varsın.
ıssız adam.
“gitti mi?” diyorum, ruhum sökülüyor sanki. zorlukla yutkunuyor, sonra “gitti.” diyor. “tek kelime etmeden mi?” diyorum. sonra elini destekler ifadeyle dizime yerleştiriyor. gözlerim gözlerini bulduğunda onun dahi boğulduğunu görüyorum. “o hep öyle gitmedi mi senden?” diyor. susuyorum.
yine de bağışladım ben hep seni,
hem seni hem de kendimi.
o kadar yoktun ki.