Acı sütünün kokusunu güneşe savuran,toprağa damlatan, mezar odalarının duvarını çatlatmış yabanî incir ağacı. Dirileri karşılayan ölüler şehri. Onunda bir akşam vakti geçtim içinden. Ölüme gece yakışıyor. Bir de bana ölüm yakışıyor. Bir kandil aydınlığında artık birbirimize ölü gözlerimizle. Bende çoktandır diri olmayan kelime.Onda bir suskunluk. Içimde faniliğin sekinesi. Başımda bir hoşluk.
Sayfa 137 - Timaş Yayınları