Bu sadık rehberle yürüdük de işte,
Kızıl, kaynayan hendek boyunca ileriye,
Haşlananların acı feryatları eşliğinde.
Alınlarına kadar batmıştı gördüğüm bazı insanlar;
Dev Kentaur dedi ki: "Tiranlardır bunlar,
İşleri yağma ve kanlı katliamlar.
Burada acımasız suçlarının figanındalar;
İskender ve vahşi Dionysius da buradalar,
Hani yaşatan Sicilya'ya hazin yıllar.
Sayfa 114Kitabı okuyor
Her kim dünyadan bizzat kendini mahrum ettiyse,
Servetini boşa harcayıp, kumarda kaybettiyse,
Ve ağladıysa, mutlu olması gereken yerde.
Tanrı'ya da saldırabilir bir kimse,
Kasten inkâr ve küfürle,
Ve tabiatı ve ondaki iyiliği hakir görmekle;
Bu nedenle en dar halkada mühürlü,
Alametiyle Sodom, Cahors ve dahi
İhtirasla Tanrı'yı aşağılayanların hepsi.
Sayfa 106Kitabı okuyor
Cümle kötülük Gökleri kılan hasmı,
Nihayetinde adaletsizlikle damgalı
Cebir ya da hileyle getirdiğinden bir başkasına fenalığı.
Ancak insana mahsus bir kötülük olan hile,
Tanrı'yı daha çok öfkelendirmekte; bu nedenle
Hilekârlara daha aşağıda, daha ağır ceza verilmekte.
Sayfa 105Kitabı okuyor
Ortalama bir faşist milliyetçi budur!
Foxá haklıydı: Savaşın sonundan öldüğü güne kadar, Sánchez Mazas belki de yalnızca bir milyonerdi. Çok fazla milyonu olmayan, ruhsuz, biraz yozlaşmış, pahalı tutkuların -saatler, bitkiler, sihir, astroloji- ve bir o kadar aşırı edebiyat tutkusunun esiri bir milyoner. Ömrünün kalanını "vie de château"¹ sürdürerek uzun mevsimler kaldığı
O vakit yatıştı korkum bir nebze,
Geçirdiğim kahırlı gece
Boyunca dalgalanan kalbimin gölünde.
Soluğu kesilmiş halde
Çıkan biri denizden sahile,
Kurtulduğu tehlikeli sulara bakmak için döner ya geriye,
Benim hâlâ kaçan ruhum da öyle,
Döndü geriye, bakmak için geçide,
Kimsenin kurtulmasına katiyen etmeyen müsaade.
Sayfa 26Kitabı okuyor
Bu insanlar kim?
Dedi ki: Bu rezil durumdakiler
kötülük de, iyilik de yapmadan
yaşamış olanların ruhları.
Tanrı'ya başkaldırmayan, ama yanında yer almayıp, yansız kalan kötü meleklerle birlikteler.
Horiki gibi arkadaşlarla içmek bir yana, diğer insanlarla olan tüm etkileşimlerim acı çekme uygulamalarından öte değildi. Bu acıyı hafifletmek umuduyla soytarıyı oynuyordum fakat soytarılığın kendisi de beni yoruyordu artık. Sokakta en ufak bir tanıdığım, hatta bir tanıdığıma benzettiğim birini görsem aniden irkiliyordum; içim tiksintiyle ürperiyordu ve başım dönüyordu. Başkaları tarafından çok sevildim ama görünüşe göre onları sevme yeteneği bende yoktu. (Ya da, insanlar âleminde "sevgi" denen şeyin olup olmadığından bile şüphe ettiğimi söyleyebilirim.) Bu yüzden, benim gibi birinin yakın arkadaşının olmaması çok normaldi. İnsanları "ziyarete" gitmek bile imkansızdı benim için. Başkalarının evinin kapısı benim için İlahi Komedya'daki cehennem kapılarından farksızdı. Biliyordum, o kapının ardındaki derinliklerde korkunç bir canavar geziniyordu, bir ejderha kıvranıyordu, çürüyen etin kokusu dolduruyordu havayı.
Hiç arkadaşım yoktu. Gidecek yerim yoktu.
Sayfa 69 - ithaki
“Küfrettiler Tanrı'ya ve atalarına ve insanlığa,
Rahme düştükleri yere, zamana, tohuma,
Ve doğumlarına.„
Sayfa 47Kitabı okuyor
Doyurulmayı bekleyen gereksinimler kimi zaman halüsinasyonlar doğurur: Susuzluk suyu hayal eder, aşka duyulan gereksinim de ideal bir erkek ya da kadını.
Bir odada yüzünde sanki İlahi Komedya'yı tasarlıyormuş gibi görünürken, Cosmopolitan dergisinin astroloji bölümünü okuyan bir kadınla yalnızlığımı paylaşırken, ben de benzer bir yanılsamanın kurbanı değil miydim?
Sayfa 92
